Myanmar Monk Student Association

မိဘေမတၱာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေရးဖြဲ႔ဲၾကသည့္ ကဗ်ာမ်ား၊ ေဆာင္းပါးမ်ားေရးၾကသည္မွာ စာဖတ္သူလည္း သိျပီးျဖစ္ပါလိမ့္မည္ ။မိဘမ်ား သားသမီးမ်ားအေပၚထားသည့္ ေမတၱာတရားကို အတိုင္းအတာမသိ ။ႏႈိုင္းစရာမရွိဘူးဆို တာကိုလည္း စာဖတ္သူ သိမွာပါ။ မိဘေမတၱာဘယ္မွ်ပင္ ၾကီးသည္ကို ျမတ္ဗုဒၶက ျမင္းမိုရ္ေတာင္ႏွင့္ပင္ႏႈိုင္းထားသည္မဟုတ္ပါေလာ။
ဒါကိုပင္ ေက်းဇူးမသိတတ္သည့္ သားသမီးမ်ားကလည္း ဒုႏွင့္ေဒး။မိဘကို ေက်းဇူးမဆပ္ခ်င္ေနပါ ၊ ေက်းဇူး မကန္းပါႏွင့္ ဆုိသည့္ စာတမး္ေလးကို ေနရာတကာျမင္ေနရသည္မဟုတ္ပါေလာ။ ထို႔အျပင္ “ မိဘကို မေသခင္ ေကြ်းပါ ၊ ေသမွ ငိုမေနပါနဲ႔ “ စသည့္ စာတမ္းေလးေတြကို ေနရတကာေတြ႔ရသည္ပဲ။
မိဘမ်ားေျပာေလ့ရွိသည့္ စကားေလး တစ္ခြန္းသြားသတိရမိသည္။ ဘာတဲ့..သားသမီးမ်ား ေျပာလို႔မရသည့္အခါ “ေအး ..နင္တို႕ ငါတုိ႕လို မိဘေနရာ ေရာက္တဲ့အခါက်မွ ခံစားတတ္မွာ၊ အခုေတာ့ မသိေသးဘူးေပါ့” စသျဖင့္ ေျပာဆုိတတ္ေလသည္။
ျပီးေတာ့ တစ္ခါက အိမ္ေထာင္က်ေနေသာ သမီးတစ္ေယာက္ကို သူ႔မိခင္က ေနပူထဲမွာ အလုပ္ လုပ္ေနေသာ သူ႔သမီးကို “ ဟဲဲ့ ..သမီး ေနပူေနတာေလ၊ လသာေနတာမဟုတ္ဘူး၊ အတြင္းထဲ၀င္ “ စသျဖင့္ ဆုံးမတာကို သူ႔သမီးက ဘာေျပာလဲဆုိေတာ့ “ အေမရယ္..သမီးလည္း ကေလးမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး၊ အေမ့ အသား လဲ ပူတာမဟုတ္ပါဘူး၊ သမီးအသားပူတာပါ၊ ျပီးေတာ့ အိမ္ေထာင္ က်လို႕ကေလးေတြေတာင္ရေနပါျပီ “ စသျဖင့္ ျပန္ေျပာေလ၏။
ထိုအခါ သူ႔မိခင္က သူ႔သမီးေမြးထားသည္ ့ကေလး သူ႔ေျမးေလးကုိ ေနပူထဲ ကစားခုိင္းလိုက္သည္္။ သူ႔သမီးျမင္ေသာအခါ ကေလးကို လွမ္းေအာ္ျပီး ဆူေလသည္။ သူ႔မိခင္က “ ဟဲ့..နင့္အသားပူတာ မဟုတ္္ဘူးေလ၊ ငါ့ေျမးအသား ပူတာ ဘာလို႔ ဆူေနတာလဲ ”။ ကေလးက ” ဟုတ္သားပဲ အေမရယ္၊ သမီးအသားပူတာပဲ ၊အေမ့အသား ပူတာမွမဟုတ္တာ ၊သမီးအသားပူတာပါ” ။ နင့္အသားပူတာ ငါ့အသားပူသလိုခံစားရတယ္ ဟဲ့ “ စသျဖင့္ ေအာ္ေငါက္ေနတာကို သူ႔မိခင္က ၀င္ေျပာေလ၏။ “ ငါကလည္း ညည္းကို ေနပူေနတာ ငါ့အသားပူသလို ခံစားရတယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ညည္းကုိ ေနပူထဲ မေနဖို႔ ဆုံးမတာပါ။အဲ့ဒီ အခါက်မွ သူ႔မိခင္ရဲ့ ေမတၱာကို နားလည္ သေဘာေပါက္သြား၏။ ဘာလို႕လဲဆုိေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ မိခင္ျဖစ္ေနျပီး သူကိုယ္တိုင္ ခံစားတတ္ျပီေလ။
ကြ်ႏု္ပ္ ခံစားလိုက္ရသည့္ မိဘေမတၱာကား ထိုသုိ႔မဟုတ္၊ ကြ်ႏု္ပ္ ေတာင္တန္း ေဒသမွ ပညာသင္ရန္ေခၚလာသည့္ ၅-ႏွစ္ ၆-ႏွစ္ကေလးမ်ားကုိ ေခၚလာစဥ္က လမ္းခရီး က ေတာင္ဆင္းေတာင္တက္ အလြန္ၾကမး္ျပီး ေလွ်ာက္ရသည့္ခရီးက ရြာမွ ၇၂- မိုင္ေ၀း သည္။ ရြာကေန ေလရွီးသို႔ ၃၀- မိုင္၊ ေလရွီးမွ ထမံသီ စက္ေလွ ဆိပ္္သုိ႔ ၄၂-မိုင္ ေပါင္း လိုက္ ရင္ ၇၂-မိုင္။ထိုခရီးကို ၅-ႏွစ္ ၊၆-ႏွစ္အရြယ္ရွိေသးသည့္ ကေလးမ်ား ဘယ္လုိမွ မေလွ်ာက္ႏိုင္။သို႔ေသာ္လည္း ပညာသင္ရန္ ေခၚလာရသည္။ မေလွ်ာက္၍လည္း မျဖစ္။ ကြ်ႏု္ပ္လည္း ထို ကေလး ၅-ေယာက္ကို ထမ္းေခၚရန္ မလြယ္ကူေပ။ ကြ်ႏု္ပ္ ေက်ာေပၚမွာလည္း သူတို႕အ၀တ္အစားမ်ားကား ေက်ာပိုးအိတ္ႏွင့္အျပည့္။ “ ကံဆုိးမ သြား ရာ မုိးလိုက္လို႔ ရြာ” ဆိုသည့္ စကားပုံအတိုင္း ထိုေန႔က မိုးေတြအရမ္းရြာေန၍ ပါ လာ သည့္ မိုးကာ မ်ားကို သူတို႕ကိုေပးေဆာင္းထားရသည္။ ကေလးမ်ားသည္ မိုင္၂၀-ေက်ာ္ အထိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေလွ်ာက္ႏိုင္ေသးသည္။ မိုင္္ ၃၀-ေက်ာ္လာေသာအခါ မေလွ်ာက္ႏိုင္ ေတာ့ ေပ။ ကြ်ႏု္ပ္ကို ျပန္ျပန္္ျပီး ၾကည့္သည္။ ကြ်ႏု္ပ္ နားလည္လို္က္သည္။ ကြ်ႏု္ပ္သာ သူတို႕ မိဘ ဆိုလွ်င္ “ အေမ့ လမး္မေလွ်ာက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အေဖ့ လမ္းမေလွ်ာက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး ေပြ႔အုံး ၊ ခ်ီအုံး ” ဟုေျပာမွာ အမွန္ပင္။ သို႔ေသာ္ ကြ်နု္ပ္ကို မေျပာရဲၾကေပ။ ကြ်ႏု္ပ္ ေက်ာေပၚမွာလည္း သူတို႕အ၀တ္အစားမ်ား ထမး္ထားလာသည္မွာ ရဟန္းတစ္ပါး အေနျဖင့္ ဘယ္တုန္းက မွ မလုပ္ဘူးသည့္ အထုပ္ထမ္း ဘ၀ကို လုပ္ေနရသည္။ မခြ်င္း မခ်န္ေျပာရလွ်င္ မိန္းခေလးမ်ား၏ ထဘီမ်ားပါ ကြ်ႏု္ပ္ ေက်ာပိုးအိတ္မွာပါသည္။ ကေလးမ်ား၏ ဘ၀ကား ကြ်ႏု္ပ္မွ ထိုသို႕ မကယ္လွ်င္ မည္သူမ်ား ကယ္ဦးမည္နည္း။ ရဟန္းတစ္ပါး ထဘီထုပ္ထမ္းသည္ဟု သိရေသာ စာဖတ္သူ ဘယ္လိုမ်ား ခံစားရမည္နည္း။
ကေလးမ်ား ကြ်ႏု္ပ္ကုိ ႏႈတ္မွ ထုပ္မေျပာ ေသာ္လည္းသူတို႔ရဲ႕ အၾကည့္မ်ားက “ ေပြ႕အုံး၊ ခ်ီအုံး ” ဟုေျပာေနသကဲ့သို႔ ကြ်ႏု္ပ္ ဖခင္တစ္ေယာက္ပမာ အလားတူစြာ ခံစားလိုက္ရသည္။ ကြ်ႏု္ပ္ ငယ္စဥ္တုန္းက လမ္းမေလွ်ာက္ႏုိင္လွ်င္ ေဖေဖ က ေက်ာပုိးခဲ့ဖူးတာကုိ ျပန္လည္ျမင္ေယာင္မိ၏။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ အခု အခ်ိန္က စ ျပီး ကြ်ႏု္ပ္က သူတို႕၏ မိခင္္ဆုိလည္း ဟုတ္ ၊ ဖခင္ဆိုလည္း ဟုတ္၊ ကေလးမ်ားကို ၾကည့္ျပီး ကြ်ႏု္ပ္ မ်က္ရည္မ်ားပင္ က်မိသည္။ “ ေအာ္…ငါေခၚလာခဲ့တာ မွားျပီထင္တယ္ “ ဟု အထိ ေတြးမိသည္။
ကြ်ႏု္ပ္ စဥ္းစားမိလိုက္သည္။ ေၾသာ္…..ငါ့ သားသမီး မဟုတ္ပါပဲလ်က္ပင္ ငါ့သားသမီးမ်ားကဲ့သို႔ က်ြႏု္ပ္ခံစားရသည္ဆိုလွ်င္ စာဖတ္သူတို႕ က်ြႏု္ပ္တို႕ မိဘအရင္းမ်ားဆို ဘယ္ေလာက္အထိ သားသမီးမ်ားအေပၚ ေမတၱာထားၾကမည္္နည္း။ မိဘအရင္း မဟုတ္တဲ့ ကြ်ႏု္ပ္ေတာင္္ မိဘအရင္းကဲ့သုိ႕ ခံစားရသည္။ကေလးမ်ားအေပၚ ေမတၱာသက္၀င္မိသည္။ စာဖတ္သူတို႕၏ မိဘမ်ားက စာဖတ္သူတို႕ အေပၚ မည္မွ် ခ်စ္ၾကမည္။ မည္မွ် ေမတၱာထားမည္ဆုိတာ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ၾကေပေတာ့။
ဒါကုိပင္ ေက်းဇူးမဆပ္္သည့္အျပင္ ေက်းဇူးကန္႔သည့့္ သားသမီးမ်ား ေလာကမွ ာ တစ္ပုံၾကီးေလ။ မိဘမ်ားေတာင္ မေသေသးဘူး အေမြေတာင္းျပီး မရသည့္အခါ မိဘကို ျပႆနာလုပ္ၾကသည့္ သားသမီးမ်ားကလည္း ဒု ႏွင့္ေဒး။ တစ္ခ်ိဳ႕ မိဘမ်ားသည္ သားသမီးမ်ားက “ ခင္မ်ားၾကီးကလည္း ၊ေဒၚၾကီးကလည္း” စသျဖင့္၄င္း ၊ တစ္ခ်ိဳ႕ သားသမီးမ်ားဆိုလွ်င္ မိဘကို “ ေသခ်င္းဆုိးမၾကီး ၊ ေသလည္း မေသႏိုင္ဘူး” စသျဖင့္လည္းေကာင္း မေက်နပ္သည့္ ေလသံျဖင့္ ျပန္ေအာ္ ျပန္ေျပာအခါ မိဘမ်ား မ်က္ရည္္မ်ားပင္ ၾကေလသည္။ ထိုသို႕ေသာအသံကိုပင္ မိဘတိုင္း မၾကားခ်င္ၾကေပ။
စာဖတ္သူမ်ား နားလည္ေစခ်င္သည္။ မိဘမ်ား စိတ္ဆင္းရဲလွ်င္ သားသမီးမ်ား ပစၥည္း ဥစၥာခ်မ္းသာသည္ထား စိတ္ခ်မ္းသာမည္မဟုတ္ေပ။ ထို႔အတူ စိတ္ခ်မ္းသာ ေသာ္လည္း ပစၥည္းဥစၥာ ခ်မ္းသာမည္္မဟုတ္္ေပ။ပစၥည္း ဥစၥာ ခ်မ္းသာျပီး စိတ္ခ်မ္းသာေသာ္လည္း ၾကာရွည္မတည္ႏိုင္ပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ “ မိဘကို မေသခင္ လုပ္ေကြ်း ပါ ၊ေသမွ လူၾကားေကာင္းေအာင္ ငိုမေနပါနဲ႔” ဟူေသာ စကားအရ မိဘမ်ား စားႏိုင္ ေသာက္ႏိုင္တဲ့ အခိ်န္ေလးမွာ ေကြ်းေမြးၾကပါ ။ေစာင့္ေရွာက္ၾကပါလို႕ တိုက္တြန္းခ်င္ပါသည္။ မိဘတိုင္းက လိမၼာေသာ သားသမီးမ်ားကို အလုိရွိၾကပါသည္။ သားသမီးေကာင္းျဖစ္မွ မိဘေကာင္းျပန္ျဖစ္ႏိုင္မည္။ ကိုယ္ က အခုခ်ိန္ သားသမီးေကာင္းျဖစ္ပါမွ ကုိယ္က ေမြးလာသည့္ သားသမီးမ်ားၾကေတာ့လည္း လိမၼာေသာ သားသမီးျဖစ္မွာပါ။
ဤေဆာင္းပါးေလးကုိ ဖတ္ျပီး မိဘေမတၱာကုိ နားလည္သြားၾကမယ္ဆိုလွ်င္ စာဖတ္သူလည္း အက်ိဳးရွိ ၊ကြ်ႏု္ပ္အေနျဖင့္လည္း ေရးရက်ိဳးနပ္ပါျပီ။
“ မိဘေက်းဇူး ၊ ရွိေပဖူး ၊ အထူးျပန္ဆပ္ႏိုင္ေစေသာ္၀္။
“ မဆပ္ႏိုင္ေန ၊ရွိပါေစ ၊ မေခ် မဖ်က္မိေစေသာ္၀္…


ေမတၱာခရီးသည္