Myanmar Monk Student Association

ကၽြန္မတို႔ ရွင္သန္ေနထိုင္ေသာ အခိ်န္အခါသည္ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈမ်ားစြာျဖင့္ ျပည့္နွက္ေနသည္။ စား၀တ္ေနေရးမွသည္   ပညာေရးအဆံုး   အသက္အရြယ္   အပိုင္းအျခားအမ်ဳိးမ်ဳိး၊   လူတန္းစား  အလႊာအသီးသီးတြင္ ေန႔စဥ္ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈမ်ားနွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရမည္သာ။  ပညာ အရည္အခ်င္း  တူလွ်င္ လုပ္ငန္းကြ်မ္းက်င္သူက  သာပါလိမ့္မည္။  ထိုနွစ္မ်ဳိးလံုး  တူညီီျပန္လွ်င္လည္း  ရိုးသား၊  ႀကိဳးစားသူက ေနရာ ရပါလိမ့္မည္။  အားလံုးေသာ  အရည္အေသြးမ်ား  တူၾကျပန္လွ်င္လည္း  ဇဲြ၊  လံု႔လ  ရိွသူမ်ားသည္သာ ေအာင္ျမင္ပါလိမ့္မည္။
ကြ်န္မသည္   ပညာေရးနယ္ပယ္တြင္   စာသင္သားအျဖစ္   နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ   က်င္လည္ခဲ့ပါသည္။ ထိုကာလမ်ားသည္ ခေယာင္းလမ္း မ်ားသာ။ ကနၱရလြင္ျပင္မ်ားသာ။ ေငြေၾကးျပည့္စံုေသာ မိဘ အသိုင္းအ၀ိုင္း၏   ပံ့ပိုးမႈမ်ားျဖင့္   ပညာ သင္ၾကားခဲ့ရသည္   မဟုတ္ပါ။  ပညာျဖင့္  ဘ၀ကို တည္ေဆာက္လို၍သာ   အပတ္တကုတ္   ႀကိဳးစားခဲ့ရပါသည္။   သာမန္လူတန္းစား   မိသားစုမွ ေမြးဖြားသူျဖစ္၍ ငယ္စဥ္မွ စၿပီး ကြ်န္မ၏ စိတ္တြင္း စဲြျမဲေနသည္ကား ==ပညာတတ္မွ လူရာ၀င္မည္++။
ကြ်န္မ အေျခခံပညာအထက္တန္း ေအာင္သည့္နွစ္။ ၀န္ႀကီးဌာန တစ္ခုမွ အမႈထမ္း တစ္ဦးသာျဖစ္ေသာ  ကြ်န္မ၏ ဖခင္အား  မိတ္ေဆြမ်ားက  အၾကံေပးၾကသည္။  သမီးၾကီး ကြ်န္မအား  အစိုးရ ရံုးတစ္ခုတြင္  စာေရးမအျဖစ္ အမႈထမ္းေစျပီး  အေ၀းသင္  ဆက္တက္ေစရန္။  ကြ်န္မ၏  ဖခင္က လက္မခံပါ။  သူ၏  သမီးၾကီးသည္  ပညာ လိုလားသူျဖစ္၍  ႀကိဳးစားလိုသူူျဖစ္၍  တကၠသိုလ္အား ေန႔ေက်ာင္း ဆက္တက္ပါေစ။ သမီး သင္ယူ လိုေသာ အတန္းအထိ ဆက္တက္ပါေစ … တဲ့။ မိဘ၏ ေမတၱာ၊ ေစတနာအား နားလည္သိတတ္စြာ ကိုယ္တိုင္၀င္ေငြရွာ၍ ေက်ာင္း တက္ခဲ့ရပါသည္။ ပိုက္ဆံသံုးနိုင္ေသာ၊    အခိ်န္ျဖဳန္းနိုင္ေသာ အတန္းေဖာ္မ်ားကိုလည္း အားမက်ပါ။ မိမိ၏ ဘ၀ အေျခအေနကို  မိမိသာ  နားအလည္ဆံုး  ျဖစ္ပါသည္။  အ၀တ္အစား  အသစ္ မ၀တ္နိုင္ေသာ၊ ေက်ာင္းသို႔ ဘတ္(စ္)ကားျဖင့္သာ လာရေသာ ကြ်န္မအား အေပါင္းအသင္းစာရင္း မသြင္းလွ်င္လည္း စိတ္မဆိုးပါ။   တကၠသိုလ္သို႔ ပညာ လာသင္ေသာ  ကြ်န္မ၏  ရည္ရြယ္ခ်က္ သည္  ေငြျဖဳန္းရန္နွင့္ အေပ်ာ္အပါးအတြက္   လာျခင္းမဟုတ္ပါ။   အသိပညာ၊   အတတ္ပညာမ်ား   ဆည္းပူးလို၍သာ။ အတန္း မွန္လိုေသာ   စာႀကိဳးစားလိုေသာ   ကြ်န္မအတြက္   အနည္းငယ္ မွ်ေသာ   စိတ္တူ၊   ကိုယ္တူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနွင့္ပင္ လံုေလာက္ပါသည္။
ဆုေပးပဲြအခမ္းအနားတစ္ခုတြင္    ပထမနွစ္    (ဂုဏ္ထူးတန္း)    အတြက္    ပထမဆုယူစဥ္ အကႋ်အျဖဴနွင့္ ေယာလံုျခည္အနက္ ကိုသာ ၀တ္ဆင္နိုင္ေသာ၊ သနပ္ခါးသာ လိမ္းနိုင္ေသာ ကြ်န္မ၏ အသြင္အျပင္အား  စကားတင္းဆိုခဲ့ၾကလွ်င္လည္း  ခြင့္လႊတ္ပါသည္။
ရိုးသားစြာသာ ႀကိဳးစားခ်င္ပါသည္။
ရိွေသာ  အ၀တ္ကိုသာ ၀တ္၍ တရားဥပေဒနွင့္  လြတ္ကင္းေသာ၊ ျမန္မာမိန္းကေလးတစ္ဦး၏ ကိုယ္က်င့္တရားနွင့္ ဂုဏ္သိကၡာအား  ထိပါးျခင္း မရိွသည့္  အလုပ္မ်ားစြာကို လုပ္ကိုင္ခဲ့ဖူးပါသည္။  နံနက္  မိုးမလင္းမီ အိမ္မွထြက္၍ အခိ်န္ပိုင္းအလုပ္ လုပ္ရေသာ။   ည ၁၀ နာရီခန္႔တြင္မွ ညစာ စားရေသာ ကြ်န္မအား အတန္းေဖာ္မ်ားမွ ==ပင္ပန္းလွခ်ည့္ … တို႔ဆိုရင္ ဒီပံုနဲ႔ တကၠသိုလ္ မတက္ေပါင္ … တဲ့။ ဟုတ္ကဲ့။ မတက္ခ်င္သူမ်ား မတက္ပါနွင့္။ မသားနားေသာ ရုပ္ရည္နွင့္လည္း ကြ်န္မ တကၠသိုလ္ တက္နိုင္ပါသည္။ ထိုအတိုင္းသာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ပါသည္။ ပင္ကိုယ္ရုပ္ရည္အား ပကတိ၊ အရိွအတိုင္း  လက္ခံထား၍  အတန္းထဲတြင္  အလွဆံုးျဖစ္ရန္   အားမထုတ္ပါ။   စာသင္ခန္းတြင္း   အထူးခြ်န္ဆံုး ေက်ာင္းသူျဖစ္ရန္သာ ႀကိဳးစားခဲ့ပါသည္။
ကြ်န္မတို႔၏  ပညာေရးခရီးလမ္းအား  တာေ၀းအေျပးၿပိဳင္ပဲြတစ္ခုအျဖစ္  တင္စားလိုပါသည္။ နွစ္စဥ္ တစ္နိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာျဖင့္ အေျခခံပညာ အထက္တန္း ေအာင္ျမင္သူမ်ားစြာ ရိွပါလိမ့္မည္။ ပထမဘဲြ႔ မရမီ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္၊ အေၾကာင္းျပခ်က္ အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ရပ္နားသြားသူမ်ားလည္း ရိွေပလိမ့္မည္။ ထိုသူတို႔အား တာမထြက္မီ ေျပးလမ္းမွ ေဘးထြက္သူမ်ားဟုသာ တင္စားလိုပါသည္။
သူငယ္တန္းမွ  အေျခခံပညာအထက္တန္း ေအာင္ျမင္သည္အထိ  ကုန္ဆံုးခဲ့ေသာ  အခိ်န္၊  ေငြေၾကးတို႔ ရံႈးေပျပီ။  အခက္အခဲဆိုသည္မွာ  လူတိုင္းတြင္  ရိွပါသည္။  ခလုတ္တိုက္မိတိုင္း  လဲွအိပ္ခ်ေနလွ်င္ ခရီးမတြင္ရံုသာ ရိွေပမည္။ အခက္အခဲကို ၾကံ့ၾကံ့မခံလွ်င္ ဘယ္သို႔ ေရွ့ဆက္မည္နည္း။
ကြ်န္မတို႔တစ္စု   ပထမဘဲြ႔ ရရိွေအာင္ျမင္လာေသာအခါ   ေျပးလမ္း၏   ၀ဲ၊ ယာတြင္ တစ္ကိုယ္စာ  ေနနိုင္၊  စားနိုင္ရံုမွ်ေသာ  ရိကၡာထုပ္ ေလးမ်ား  စတင္ေတြ႔ရပါလိမ့္မည္။  တခ်ဳိ႕သည္ ထိုမွ်ေလာက္နွင့္သာ    တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲ၍    ေျပးလမ္းမွ ဖယ္ခြာေတာ့သည္။ ေရွ့ဆက္ရန္ အားမထုတ္ေတာ့။   ရတတ္သမွ်နွင့္   ေက်နပ္သူမ်ားပင္။   ဘဲြ႔ရသူနွင့္   ဘဲြ႔မရသူမ်ား   မည္သို႔ ကြာျခားပါသနည္း။    မိမိအမည္ေဘးတြင္    ယွဥ္တဲြေဖာ္ျပရန္     ဘဲြ႔တစ္ခု     ပိုင္ဆိုင္ပါသည္။ မိမိ သင္ယူခဲ့သည့္   ဘာသာရပ္အေၾကာင္းနွင့္   မိမိကိုယ္ကို   ထိန္းေက်ာင္း၍   ေနထိုင္တတ္ေသာ အက်င့္ေကာင္းတို႔   ရခဲ့ပါလိမ့္မည္။   (ေက်ာင္းသို႔ ဟန္ျပသာလာ၍   အခိ်န္ျဖဳန္းခဲ့သူမ်ားကို မဆိုလိုပါ)။
== ဘြ႔ဲရလွ်င္လည္း   အသံုးမ၀င္ပါ++   ဆိုသည္မွာ   မိမိကိုယ္တိုင္၏   ခံယူခ်က္အေပၚတြင္သာ မူတည္ပါသည္။  ကြ်န္မတို႔  အားလံုး  ပထမဘဲြ႔မ်ား  ရရိွျပီးမွသာ  အျခားေသာ  အသက္ေမြးမႈဆိုင္ရာ အဆင့္ျမင့္   ဒီပလိုမာသင္တန္းမ်ားသို့   ဆက္လက္   တက္ေရာက္နိုင္ ပါသည္။   ==ေငြေၾကးခ်ဳိ႕တဲ့၍ အထက္တန္း    ေအာင္ေသာ္လည္း    ပထမဘဲြ႔ပင္    မရရိွခဲ့ပါ++    ဆိုသည္ကို လက္မခံလိုပါ။
ကြ်န္မအပါအ၀င္   သူငယ္ခ်င္း   တခ်ဳိ႕သည္   သမာအာဇီ၀နည္းျဖင့္   အလုပ္လုပ္   ပိုက္ဆံစုကာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့သူမ်ား    ျဖစ္ပါသည္။    ==မိဘ    အားမေပး၍     ဘဲြ႔မရခဲ့ပါ++    ဆိုလွ်င္လည္း  မိမိကိုယ္တိုင္တြင္သာ    တာ၀န္ရိွပါသည္။    ထူးခြ်န္ေသာ၊     ႀကိဳးစားေသာ    သားသမီးမ်ားကို ပညာ တတ္ေစခ်င္သည္မွာ မိဘတိုင္း၏  ေစတနာပင္။  သို႔ေသာ္ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္  ပိုက္ဆံေတာင္း၊ ျဖဳန္းတီးျခင္းကို   မည္သည့္မိဘ  လက္ခံခ်င္မည္နည္း။   ==ပညာတတ္လွ်င္   ဘာျဖစ္မည္နည္း++   ဟု ကြ်န္မအား   ေမးလာခဲ့ပါလွ်င္   ==အကန္႔အသတ္ မရိွ၊   ဖံြ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာ   ဘ၀အား   ေမွ်ာ္လင့္ တည္ေဆာက္နိုင္ပါသည္++ ဟု ေျဖခ်င္ပါသည္။
ကြ်န္မတို႔  ပညာေရးခရီးလမ္း၏  ေျပျပစ္ေသာ ေျမျပန္႔ေျပးလမ္းသည္  ပထမဘဲြ႔ စခန္းတြင္ ဆံုးေပျပီ။    အနည္းငယ္ မတ္ေစာက္ေသာ    ဆင္ေျခေလွ်ာျဖင့္    ဒုတိယဘဲြ႔အတြက္    ကြ်န္မတို႔ ၾကိဳးစားရပါမည္။  ခရီးလမ္းကို  စိတ္မွန္းျဖင့္  ေၾကာက္လန္႔သူမ်ား  က်န္ေနခဲ့ပါသည္။  ေရႊ၊  ေငြ ရတနာတို႔ျဖင့္ စီျခယ္ေသာယာဥ္ စီးနင္းနိုင္သူမ်ား၊ ခိုင္ခံ့ေသာ  ၾကိဳး၊ ေလွခါး  ပိုင္ဆိုင္သူမ်ားနွင့္ ကြ်န္မတို႔ကဲ့သို႔ေသာ    ေျခဖ၀ါးနွင့္    လက္ဖ၀ါးသာ    ပိုင္ဆိုင္ေသာ္လည္း     မိမိ၏ သက္လံုကို ယံုၾကည္သူမ်ားသာ ခရီးဆက္ၾကပါသည္။
ရတနာယာဥ္ရထားျဖင့္   လာသူမ်ား၊   အမီွအတြယ္ျဖင့္   တက္သူမ်ား   နည္းတူ   ကြ်န္မတို႔ ခြန္အားသမားမ်ားလည္း  တန္းတူ  အမီွလိုက္ နိုင္ပါသည္။  ထိုသူတို႔ထက္ပင္  ေရွ့သိုိ႔ေရာက္ေအာင္ တက္နိုင္ပါသည္။    သက္ေသာင့္သက္သာ    သြားနိုင္သူမ်ားကို    အားမက်ခဲ့ပါ။    မိမိကိုယ္တိုင္ အစြမ္းအစျဖင့္ ယွဥ္ျပိဳင္၀ံ့ျခင္းကိုသာ ဂုဏ္ယူပါသည္။
ထိုအခိ်န္တြင္ ေမာပန္းလြန္း၍ နားရန္ ၾကံစည္မိလွ်င္ ေဒါက္တာလွေဘ (ျမန္မာစာပါေမာကၡ၊ လန္ဒန္တကၠသိုလ္) ၏ စာတစ္ပိုဒ္အား ကြ်န္မ စာအုပ္တိုင္း ေရွ့ဆံုးစာမ်က္နွာတြင္ အားေဆးအျဖစ္ ေရးထားခဲ့ပါသည္။     == လူ႔ထိပ္သီးေတြ၊     ေနရာထိပ္တန္း၊     ေျခတစ္လွမ္းနဲ႔  လႊားမတက္။ တက္ေဖာ္တက္ဖက္၊    ညမိုက္နက္မွာ    အိပ္စက္ေနတုန္း၊    တကုန္းကုန္းတက္၊    ထိပ္ထက္ေနရာ၊ ေရာက္ရတာ …++ တဲ့။
ယာဥ္ရထား စီးနင္းသူမ်ား၊ ၾကိုးျဖင့္ ေလွခါးျဖင့္ တက္သူမ်ား အိပ္စက္ခိ်န္တြင္ ၀ီရိယကိုသာ အားကိုးရသူမ်ား   ျဖစ္သည့္   ကြ်န္မတို႔   မအိပ္စက္နိုင္ခဲ့ပါ။   ပထမဘြဲ႔ျဖင့္သာ   ေက်နပ္ခဲ့ေသာ မိတ္ေဆြမ်ား  စိတ္ေအးခ်မ္းသာရိွခိ်န္။  စြမ္းသမွ်ေသာ  အတိုင္းအတာျဖင့္ရေသာ ေငြေၾကးမ်ားအား  စိတ္ၾကိဳက္ သံုးခြင့္ရိွခိ်န္တြင္ ကြ်န္မရရိွေသာ  လုပ္အားခ  (သူတို႔ထက္ ေလွ်ာ့နည္းေသာ)  ပိုက္ဆံမ်ားသည္ ေက်ာင္းစရိတ္အတြက္သာ။
ဒုတိယပန္းတိုင္သို႔    ကြ်န္မတို႔အားလံုး    အတူပန္း၀င္ခဲ့သည္    ဆိုပါလွ်င္    ေခြ်းမထြက္၊ အလွမပ်က္သူမ်ားထက္  ကြ်န္မ၏  ေအာင္ျမင္မႈကို  ပို၍ တန္ဖိုးထား  ဂုဏ္ယူပါသည္။  မိမိကိုယ္မိမိ ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈမ်ား   ပို၍ခိုင္မာလာပါသည္။   ဒုတိယဘဲြ႔ရခ်ိန္တြြင္   ကြ်န္မတို႔  ေျပးလမ္းေဘးရိွ ပတ္၀န္းက်င္  အေနအထား  ပို၍ ေကာင္းမြန္လာပါသည္။  ယခင္ပန္းတိုင္ထက္  အနည္းငယ္မွ်ပိုေသာ ရိကၡာထုပ္ မ်ားျဖင့္သာ ေက်နပ္နိုင္သူမ်ား ေျပးလမ္းမွေဘးသို႔ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရရံုျဖင့္ ေက်နပ္ၾကသူမ်ားပင္။ ဆင္းသြားၾကပါသည္။ အသင့္အတင့္မွ် ကြ်န္မတို႔  ေရွ့ဆက္ရမည့္  ခရီးလမ္းသည္  ပို၍ ၾကမ္းလာပါသည္။  ပုိ၍ ခက္ခဲလာပါသည္။
ဓနဂုဏ္ ရိွသူမ်ားပင္  ဇဲြမရိွက  မေလွ်ာက္၀ံ့။     မည္သူမဆို  သည္းခံနိုင္သည့္  စြမ္းရည္သတၱိအား  စစ္ေဆးခံနိုင္မွသာ ခရီးဆက္ရဲပါသည္။ စာက်က္ရံု၊ စာသင္ရံုမွ်ျဖင့္ မလံုေလာက္ေတာ့။ တစ္နွစ္တာ ကာလအတြင္း  က်မ္းၾကီးၾကပ္သူ၏  ဦးေဆာင္မႈျဖင့္  သုေတသနလုပ္ငန္းမ်ား  ကိုယ္တိုင္ လုပ္ေဆာင္ ရပါသည္။ မိမိသုေတသနအတြက္ လိုအပ္ေသာ အေထာက္အထား စာရြက္စာတမ္းမ်ားအား ကိုယ္တိုင္ ရွာေဖြ စုေဆာင္း ရပါသည္။    လိုအပ္ပါက    ဌာနအသီးသီးသို့    သြားနိုင္ရပါမည္။    လူမ်ဳိးစံုနွင့္ ေျပာဆိုတတ္ရပါမည္။ ရင္ထဲတြင္ ငိုခ်င္ေသာ္ လည္း နႈတ္ခမ္းမ်ား ျပံဳးနိုင္ရပါမည္။  မိမိသိရိွလိုေသာ အခ်က္အလက္မ်ား  ရရိွေရးအတြက္  အလိုက္သင့္  ေျပာဆိုနိုင္ရပါမည္။  ကြ်န္မတို့  ဘ၀အတြက္ လိုအပ္ေသာ   ရင့္က်က္မႈမ်ားကို   ကိုယ္တိုင္ေလ့လာသင္ယူရျခင္း ပင္။   (ေငြထုပ္ပိုက္၍   အရာရာ ေျဖရွင္းနိုင္သူမ်ားကို မဆိုလိုပါ)။
တစ္နွစ္တာအတြင္း ကြ်န္မတို႔ ရွာေဖြ ေတြ႔ရိွခ်က္မ်ား၊ ေလ့လာသိရိွခ်က္မ်ားကို သုေတသန စာတမ္းဖတ္ပဲြတြင္   ပါေမာကၡ  ဆရာၾကီး၊   ဆရာမၾကီးမ်ားအပါအ၀င္   လာေရာက္ေလ့လာေသာ ပရိသတ္မ်ား    ေရွ့ေမွာက္တြင္    ရွင္းလင္း တင္ျပနိုင္စြမ္း    ရိွရပါသည္။     ေနာင္တစ္ခိ်န္တြင္ လူအမ်ား၏ေရွ့ ရဲ၀ံ့ေစရန္ ကြ်န္မတို႔အား ေလ့က်င့္ေပးသည္ဟု ထင္မိပါသည္။
စာၾကိဳးစားရန္သာ  အားထုတ္ျပီး  လူ႔ေလာကအေၾကာင္းနွင့္  ပရိယာယ္မ်ားကို  ေကာင္းစြာ နားမလည္ေသးသည့္    ကြ်န္မ။    ထိုအခိ်န္တြင္    ေသမတတ္   (တကယ့္ကို    ေဘးက်ပ္နံက်ပ္) အေျခအေနမ်ားနွင့္ ရင္ဆိုင္ရပါသည္။ ထိုစာတမ္းဖတ္ပဲြသို႔ မတက္္ခ်င္ပါ။ စိတ္အားငယ္လွပါသည္။
မိဘမ်ား၏ အားေပးမႈမ်ားေၾကာင့္သာ ေရွ့ဆက္နိုင္ျခင္းျဖစ္သည။္ ==သမီးၾကီး၏ သတၱိနွင့္ ဇဲြ၊ လံု႔လ၊ ၀ီရိယကို ယံုၾကည္ပါသည္။ ၾကိဳးစားေန သည္မ်ားကိုလည္း သိပါသည္။ မိမိအလွည့္တြင္ ပရိသတ္ေရွ့ မတ္မတ္ရပ္ရန္သာ  စိတ္ဓါတ္ကို  ျပင္ဆင္ထားပါ။  တင္ျပခ်က္မ်ားကို  အဆင့္မမီဟု  သတ္မွတ္၍ ဤဘဲြ႔ မရခဲ့လွ်င္လည္း ျပန္သာလာခဲ့ပါ။ အျပစ္မတင္ပါ++ တဲ့ …။  ထိုေန႔၌ က်င္းပေသာ စာတမ္းဖတ္ပဲြတြင္  သုေတသနအား  ေသခ်ာက်နစြာ  တင္ျပနိုင္သူ။  ေမးခြန္းမ်ားအား  ေစ့စပ္စြာ ေျဖဆိုနိုင္သူ   ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။   ကြ်န္မအား   ရဲ၀ံ့ေစခဲ့ေသာ   မိဘ။   ေစာင့္ေရွာက္ ကူညီေပးခဲ့ေသာ ပါေမာကၡဆရာမၾကီးအား  ေန႔စဥ္  ရိွခိုးကန္ေတာ့လွ်က္။  ကြ်န္မ၏  စိတ္ဓါတ္  ခိုင္မာလာေအာင္၊ အခက္အခဲမ်ားအား  ကိုယ္တိုင္ေျဖရွင္းနိုင္ေအာင္  ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးခဲ့ေသာ  ဆရာမအားလည္း ယေန႔တိုင္ ေက်းဇူးတင္လ်က္။
တတိယစခန္း   ပန္းတိုင္အဆံုးတြင္လည္း   ကြ်န္မတို႔  ေျပးလမ္းေဘး၌ ရိကၡာထုပ္မ်ားအျပင္ အပန္းေျဖနားေနရန္ ေနရာမ်ားလည္း ရိွလာပါသည္။  ေရွ့စခန္း  နွစ္ခုထက္ ပိိုု၍မ်ားေသာ  ရိကၡာကို ယူကာ ေရာက္ေသာေနရာတြင္ ေက်နပ္လိုက္သူမ်ားလည္းရိွေပသည္။
ဆက္ေလွ်ာက္ရမည့္လမ္းကား  မတ္ေစာက္၊  ျမင့္မားသည့္  ေတာင္  (၅)လံုး  ကာရံလ်က္။ မရပ္မနား ဆက္တိုက္ ေလွ်ာက္နိုင္မွသာ ေအာင္ျမင္ျခင္း ပန္းတိုင္သို့ ေရာက္နိုင္ပါမည္။ နား၍မရပါ။ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး  ၾကံုခဲ့သမွ်  အခက္အခဲမ်ား  အားလံုးထက္  ပို၍ ခက္ခဲမႈမ်ားကို  ေတြ့ရပါမည္။ တစ္သက္လံုး  တင္းထားခဲ့ေသာ  မာနမ်ား  ခ၀ါခ်ခဲ့ ရပါမည္။ ေမြးစမွသည္ ထိုအခိ်န္မတိုင္ခင္အထိ စိတ္ပင္ပန္းမႈမ်ား အားလံုးေပါင္းထက္  ပို၍ စိတ္ပင္ပန္းရပါမည္။  ဖိုထိုးသည့္  အဂၢိရတ္သမားကဲ့သို႔ ရိွသမွ်ထည့္ရပါမည္။  မိန္းကေလးမ်ား  မ်က္ရည္  မက်ရသူ  အေတာ္ရွားပါလိမ့္မည္။  ေန႔ည မသိ။
အစား၊  အအိပ္မမွန္  စသည့္  စသည့္  ဒုကၡမ်ားခံနိုင္သူသာ  ေနာက္ဆံုး၊  အျမင့္ဆံုး  ပန္းတိုင္သို့ ေရာက္ရိွပါလိမ့္မည္။ ကုသိုလ္ကံ အက်ဳိးေပး ေကာင္းလြန္း၍ ထိုသို႔ မၾကံဳရပဲ  လြယ္ကူသက္သာစြာ ပန္းတိုင္ေရာက္ခဲ့သူမ်ား   ရိွပါသည္   ဆိုလွ်င္လည္း   ထိုသူတို့ အစား   မုဒိတာ ပြားေပးနိုင္ပါသည္။ ကြ်န္မတို႔ ရခဲ့ေသာ ဘ၀၏သင္ခန္းစာမ်ား။ ကြ်န္မတို႔ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ေသာ တစ္သက္စာ လံုေလာက္သည့္ ခံနိုင္ရည္မ်ား သူတို႔ မရခဲ့သည့္အတြက္သာ စိတ္မေကာင္းပါ။
ပညာျဖင့္ ဘ၀ကိုတည္ေဆာက္သည့္အခါတြင္  ပန္းတိုင္ငယ္မ်ား  တစ္ခုျပီးတစ္ခု  ေအာင္ျမင္၊ ေက်ာ္ျဖတ္တိုင္း  ပတ္၀န္းက်င္ ေျပာင္းလဲ လာသည့္ နည္းတူ  ကြ်န္မတို႔အေပၚ  အမ်ားသူငါ၏  ေျပာဆို ဆက္ဆံမႈမ်ားလည္း   ေျပာင္းလဲလာမည္သာ။   အျခားသူတို႔  အထင္ မၾကီးေသးပါ   ဆိုလွ်င္လည္း ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ၾကိဳးစားလာသူမ်ား မိမိကိုယ္မိမိ ယံုၾကည္စိတ္ ခိုင္မာလာပါမည္။ ပညာသင္ၾကား ရျခင္း၏    ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ    မပင္မပန္း    ေငြရွာနိုင္ရန္ တစ္ခုတည္း မဟုတ္ဟု ထင္ပါသည္။
လူ႔ေလာကတြင္    ေနထိုင္၊  ေျပာဆိုတတ္ေစရန္။  မည္သည့္ အခက္အခဲမဆို  ရင္ဆိုင္တတ္ေစရန္၊ ခိုင္မာေသာ စိတ္ဓါတ္နွင့္   အမူအက်င့္ ေကာင္းမ်ားအား   တစ္ဆင့္ျပီးတစ္ဆင့္   ေလ့က်င့္သင္ယူရန္ တို႔ကိုလည္း ရည္ရြယ္သည္ဟု ကြ်န္မ ထင္ျမင္မိပါသည္။
ေခတ္နွင့္  စနစ္အား  ေျပာင္းလဲရန္  မစြမ္းသာသည့္အတြက္  ကြ်န္မတို႔၏  အရည္အခ်င္းကို ကိုယ္တိုင္ျမႇင့္တင္ရန္သာ ရိွပါသည္။ ေနရာေကာင္း၊ အခြင့္အေရးေကာင္းကိုသာ လိုခ်င္၍ အပင္ပန္း မခံလိုသူမ်ား အခိ်န္ကုန္ရံုသာ ရိွပါလိမ့္မည္။ ေအာက္ေျခမွစ၍ တစ္ဆင့္ျပီး တစ္ဆင့္ တက္သြားသူမ်ားအား   ထိုင္ၾကည့္ကာ   ေလွခါးရင္း၌ က်န္ခဲ့ပါလိမ့္မည္။   မိမိဘ၀အား   ေျပာင္းလဲေစမည့္ တန္ခိုးရွင္ဆိုသည္မွာ ဒ႑ာရီပံုျပင္မ်ားတြင္သာ ရိွပါသည္။ အမီွေကာင္း၊  အရိပ္ေကာင္း  ဆိုသည္မွာလည္း    ရရန္ေသခ်ာသည္ မဟုတ္ပါ။   ပန္းတိုင္သို႔  ျဖတ္လမ္းျဖင့္ ေက်ာ္တက္ရန္ ၾကံစည္သည္  ဆိုလွ်င္လည္း  လမ္းေျဖာင့္၊  လမ္းမွန္မွ  သြားျခင္းနွင့္   ဂုဏ္သိကၡာ၊  တန္ဖိုးျခင္း မတူနိုင္ပါ။
လက္မႈပညာ၊ အတန္းပညာ တတ္ေျမာက္ေသာ္လည္း အပင္ပန္းမခံလိုသူမ်ား၊ သူတစ္ပါးေပးမည့္ အခြင့္အေရးကိုသာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေန သူမ်ားသည္ သိမ္ငယ္စိတ္နွင့္  ပတ္၀န္းက်င္မွ အထင္ေသးျခင္း ခံရပါမည္။ ဇဲြလံု႔လျဖင့္ ရိုးသားစြာ ၾကိဳးစားသူမ်ားသည္သာ   ယံုၾကည္စိတ္ျဖင့္ ရွင္သန္နိုင္၍    ထိပ္ဆံုးေရာက္ကာ    လူအမ်ား    အားက်ခီ်းက်ဴးျခင္း    ရရိွပါမည္။    ရိုးသားစြာ ၾကိဳးစားသူျခင္းတူပါလွ်င္ ပညာ ထူးခြ်န္သူက ေရွ့သို႔ ပိုေရာက္ပါလိမ့္မည္။
ကြ်န္မတို႔  ျမန္မာလူငယ္မ်ား  အရည္အေသြး၊  အစြမ္းအစ  မညံ့ပါ။  သင္ယူတတ္ေျမာက္ျပီးေသာ ပညာတို႔အား အေျခခံ၍ မိမိ၏ ဘ၀နွင့္ ပတ္၀န္းက်င္ ျမႇင့္တင္နိုင္သူမ်ား ျဖစ္ပါေစေၾကာင္း …. ။
ထိုမွတစ္ဆင့္ လူမ်ဳိးနွင့္ နိုင္ငံ့ဂုဏ္သို႔….။