ဘုရားရွင္သည္ ဘုရားအျဖစ္ေရာက္ရွိျပီး တစ္ႏွစ္ေျမာက္သည့္အခ်ိန္တြင္ ေမြးရာဇာတိ ကပိလ၀တ္ေနျပည္ေတာ္သို႔ ၾကြေရာက္သီတင္းသံုးေတာ္မူပါတယ္။ တစ္ရက္တြင္ ယေသာ္ဓရာမိဘုရားက သားေတာ္ရာဟုလာကို ဘုရားရွင္ထံ အေမြေတာင္းခိုင္းပါသည္။ သားေတာ္ရာဟုလာမွ ဘုရားရွင္ထံအေမြေတာင္းသည့္ အခါတြင္ ဘုရားရွင္က " သာရိပုတၱရာ ရာဟုလာကို ရွင္ျပဳေပးလိုက္ပါလို႔ ေစခိုင္းေတာ္မူပါသည္။ ရွင္သာရိပုတၱရာရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ၾကီးမွ မည္သို႔ရွင္ျပဳေပးရမလဲဟု ေမးေလွ်ာက္တဲ့အခါ ဘုရားရွင္က ရဟန္းအေပါင္းကို စုေ၀းေစျပီး "ရဟန္းတို႔ သရဏဂံုသံုးပါးနဲ႔ ရွင္သာမေဏျပဳေပးဖို႔ ငါဘုရားခြင့္ျပဳေတာ္မူပါတယ္လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။
ရွင္ျပဳႏိုင္သည္႔အရြယ္
အသက္တစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ျပည့္သူကိုသာ ရွင္ျပဳေပးရန္ ဘုရားရွင္မွ မိန္႔ဆိုေတာ္မူေၾကာင္း ၀ိနည္းမဟာ၀ါပါဠိေတာ္တြင္ပါရွိပါသည္။ သို႔ရာတြင္မိဘမ်ားကြယ္လြန္သြားသျဖင့္ ခိုကိုးရာမဲ့ေနေသာ ကေလးငယ္ႏွစ္ဦးကိုသာသနာ့ေဘာင္အတြင္းသို႔ သြတ္သြင္းခ်င္၍ ညီေတာ္အာနႏၵာမေထရ္က ဘုရားရွင္ထံသို႔ေလွ်ာက္ထားေသာအခါ အသက္တစ္ဆယ့္ ငါးႏွစ္မျပည့္ေသးေသာ္လည္း မိမိေရွ႕တြင္ခ်ထားေသာဆြမ္းကို က်ီးမလာေအာင္ ေျခာက္လွန္႔ႏိုင္ခဲ့လွ်င္ ဒီသူငယ္ကို ရွင္ျပဳေပးႏိုင္တယ္လို႔ ထပ္ဆင့္သတ္မွတ္ေတာ္ မူခဲ့ပါတယ္။
ရည္ရြယ္ခ်က္
၁။ အလံုးစံုေသာသံသရာ ၀ဋ္ဆင္းရဲတြင္းမွ လြတ္ေျမာက္လိုျခင္း။
၂။ သာသနာ့အေမြခံ သာသနာ့ဒါယကာျဖစ္လိုျခင္း။
၃။ ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ေက်ာင္း၊ ေဆး ဟူေသာပစၥည္းေလးပါး ဒါယကာျဖစ္လိုျခင္း။
၄။ သာသနာျပဳ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္လိုျခင္း။
အဓိကလုပ္ငန္းၾကီး (၃) ရပ္
၁။ ဆံရိတ္ျခင္း (၀ါ) ဆံခ်ျခင္း
၂။ သကၤန္းဆီးျခင္း
၃။ သရဏဂံုေဆာက္တည္ျခင္း
ဆံရိတ္ျခင္း
ဆံရိတ္ျခင္း (၀ါ) ဆံခ်ျခင္း
ေမာင္ရွင္ေလာင္း ဦးေခါင္းမွ ဆံပင္ကိုရိတ္သည့္အခါ အိမ္မွာကတည္းက ရိတ္လို႔ ရပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ေက်ာင္းတြင္ရိတ္ပါက ေက်ာင္းတိုက္တြင္းရွိ သံဃာေတာ္မ်ားကို ဆံရိတ္မည့္အေၾကာင္းခြင့္ပန္ၾကားျပီးမွ ရိတ္ရမည္ဟု ေရႊပန္းတိမ္သည္သားအား အေၾကာင္းျပဳ၍ ဘုရားရွင္မွ ၀ိနည္းႏွင့္ ပညတ္ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
သကၤန္းဆီးျခင္း
သကၤန္းဆီးျခင္း၊ သကၤန္းေတာင္းျခင္း၊ သကၤန္း၀တ္ျခင္း ဟုလုပ္ငန္းသံုးရခုရွိပါသည္။ ပါဠိႏွင့္စိမ္းေနလွ်င္ ျမန္မာဘာသာႏွင့္ရြတ္ဆိုျခင္း၊ အာရံုျပဳျခင္းတို႔ျဖင့္ ေလွ်ာက္ထားႏိုင္ပါသည္။ ရွင္ေလာင္းမွ ဥပဇၥ်ယ္ဆရာဘုန္းၾကီး ေရွ႔တြင္ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ျပီး မိမိ၀တ္မည့္သကၤန္းကို လက္အုပ္ခ်ီျပီး သကၤန္းကပ္ရာတြင္ "အရွင္ဘုရား အလံုးစံုေသာ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ရာ နိဗၺန္ကိုမ်က္ေမွာက္ျပဳပါရျခင္းအက်ိဳးငွာ တပည့္ေတာ္၏ လက္၌ရွိေသာ ဤသကၤန္းကို ယူေတာ္မူ၍ တပည့္ေတာ္အား သနားေစာင့္ေရွာက္ခ်ီးျမွင့္ေသာအားျဖင့္ ရွင္သာမေဏ ျပဳလုပ္ေပးေတာ္မူပါ ဘုရား" ဟုဆိုျပီး သကၤန္းကို ဆရာလက္အပ္ရပါသည္။
သကၤန္းေတာင္းရာတြင္ "အရွင္ဘုရား အလံုးစံုေသာ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ရာ နိဗၺန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳပါရျခင္း အက်ိဳးငွာ အရွင္ဘုရား၏ လက္၌ရွိေသာ ထိုသကၤန္းကို ေပးေတာ္မူ၍ တပည့္ေတာ္ကို သနားေစာက္ေရွာက္ ခ်ီးျမွင့္ေသာအားျဖင့္ ရွင္သာမေဏျပဳေပးေတာ္မူပါဘုရား" ဟုဆိုရပါမည္။
သကၤန္း၀တ္ရာတြင္ ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီးကိုယ္တိုင္ကျဖစ္ေစ၊ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမွ ေစခိုင္းခံရသူေမာင္ရွင္ေလာင္းအား သကၤန္း၀တ္ေပးႏိုင္ပါသည္။ ေမာင္ရွင္ေလာင္းကိုယ္တိုင္လည္း ၀တ္လို႔ရပါသည္။
သရဏဂံုေဆာက္တည္ျခင္း
သရဏဂံုေဆာက္တည္ျခင္း
သရဏဂံုေဆာက္တည္ျခင္းသည္ ရွင္ျပဳမဂၤလာတစ္ခုလံုး၏ ပဓာနအက်ဆံုးျဖစ္ပါသည္။ သရဏဂံုသည္ ဗုဒၶသာသနာေတာ္၏ ပႏၷက္လည္းျဖစ္သည္။ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ၊ ဓမံၼသရဏံ ဂစၧာမိ ၊ သံဃံ သရဏံ ဂစၧာမိ ဟုဆိုအပ္ေသာ သရဏဂံု (၃) ပါးကို ဆရာဘုန္းၾကီးႏွင့္ တပည့္ေမာင္ရွင္ေလာင္းတို႔သည္ ဌာန္ကရိုဏ္းက်က် ပီပီသသျဖင့္ ရြတ္ဆိုျပီး ဆံုးသြားလွ်င္ ရွင္သာမေဏစစ္စစ္ ျဖစ္သြားပါသည္။
ရွင္ျပဳမဂၤလာဆင္ႏႊဲသည့္အခါတြင္ (၁) ရွင္သာမေဏစစ္စစ္ျဖစ္ရန္ ၊ (၂) ရွင္သာမေဏ စစ္စစ္ျဖစ္ျပီးလွ်င္လည္း ဆယ္ပါးသီလ၊ လိင္ဆယ္ပါး၊ ဒဏ္ဆယ္ပါး၊ ေသခိယ-၇၅ပါး၊ ခႏၶက၀တ္ (၁၄) ပါးစေသာ ရွင္က်င့္၀တ္ကို သိရွိလိုက္နာရြတ္ဆိုႏိုင္ရန္ ေမာင္ရွင္ေလာင္းအား ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းသို႔ အနည္းဆံုး ရက္သတၱပတ္ တပတ္ၾကိဳတင္ပို႔ကာ သင္ၾကားသင့္ပါသည္။ မိဘမ်ားမွ အမြန္အျမတ္ထားျပီး ရွင္ျပဳေပးျခင္းကို အႏွစ္သာရရွိသည့္ သာသနာျပဳရွင္ျပဳျဖစ္ရန္ ရွင္သာမေဏတိုင္းမွ ရွင္က်င့္၀တ္မ်ားကို လိုက္နာရပါမည္။[1]
ေၾကြးတင္ကၽြန္ျဖစ္ ရွင္သာမေဏမျဖစ္
ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျမန္မာတုိ႔၏ အစဥ္အလာ ဓေလ့တစ္ခုမွာ သားရွင္ျပဳရာတြင္ အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ေအာတုိက္၍ လွဴဒါန္းျခင္း ျဖစ္သည္။ မိမိတုိ႔၏ ေငြအင္အားထက္ ေက်ာ္လြန္၍ သားငယ္ကို မင္းေျမာက္တန္ဆာ ဆင္ျမန္းေပးကာ အဘိသိက္သြန္း၍ ျမင့္ျဖင့္လွည့္ျခင္း၊ ျမိဳ႕မ်ား၌ ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္လွည့္လည္ျခင္း၊ လူအေျမာက္အျမား ဖိတ္ၾကားျပီး ေကၽြးေမြးျခင္း၊ မ႑ပ္ ေဆာက္၍ ဆုိင္း၀ုိင္း, အဆုိေတာ္ တုိ႔ျဖင့္ ဧည့္ခံျခင္း၊ အသံခ်ဲ႕စက္ငွားရမ္း၍ တစ္ရပ္ကြက္လုံး ဆူညံသြားေအာင္ သီခ်င္းမ်ားဖြင့္ျခင္း၊ ပဓါနအလွဴထက္ ပကာသနအမႈတုိ႔ျဖင့္ ေငြသုံးျဖဳန္းျခင္း စသည္တုိ႔ကို ေကာင္းသည္ လိုအပ္သည္ထင္၍ သူ႔ထက္ငါ မသာရင္ေတာင္ မနိမ့္က်ေအာင္လုပ္မည္ဟု အားခဲကာ လုပ္ေဆာင္ေနၾက၏။အခ်ဳိ႕လယ္သမားတုိ႔က လွည္းကိုေရာင္း၊ ႏြားကိုေရာင္း၊ လယ္ကို ေပါင္ႏွံကာ ရွင္ျပဳအလွဴကို ျပဳလုပ္ၾကသျဖင့္ လယ္လုပ္ ကိရိယာမ်ားလည္းသုဥ္း၊ လယ္ေပါင္လည္းဆုံးရႈံး၍ ေၾကြတင္ကၽြန္ျဖစ္ရသည့္ အေျခသုိ႔ ဆုိက္ေရာက္ၾကရသည္။ လြတ္လပ္ေရး မရမီက ခ်စ္တီးကုလား သူေဌးတုိ႔ထံ သမီးပါအပ္ႏွံ၍ ကၽြန္အျဖစ္ခံခဲ့ၾကရသည္ကို ဆင္ျခင္ေအာက္ေမ့ သင္ၾကပါသည္။ သာရွင္ျပဳျခင္းႏွင့္ လွဴဒါန္းျခင္းတုိ႔သည္ သီးျခားကိစၥႏွစ္ရပ္ ျဖစ္သည္ကို သေဘာေပါက္ထားသင့္ပါသည္။
၁။ ရွင္ျပဳျခင္းသည္ မိမိသားငယ္အား သာသနာ့အေမြကိုခံယူေစျပီး ရွင္သာမေဏတုိ႔၏ သီလႏွင့္ က်င့္၀တ္ကို ေစာင့္ထိန္းေစျခင္းျဖင့္ သီလသာသနာကို ထူေထာင္ျခင္းျဖစ္သည္။
၂။ လွဴဒါန္းျခင္းသည္ ပစၥဳပၸန္တမလြန္ ေကာင္းက်ဳိးခ်မ္းသာကို ရည္မွန္း၍ ဒါနသာသနာကို ထူေထာင္ျခင္းျဖစ္သည္။
“ရွင္ျပဳျခင္းက ပဓါန၊ လွဴဒါန္းျခင္းက သာမည” ရွင္ျပဳျခင္းသည္ ဒါနျပဳျခင္းထက္ အဆမ်ားစြာပုိ၍ သာလြန္ျမင့္ျမတ္သည္။ရွင္သာမေဏအျဖစ္သုိ႔ တင္ေျမွာက္ရာတြင္ သရဏဂုံကို ပီပီသသ မရြတ္ဆုိတတ္လွ်င္ ရွင္မျဖစ္ပါ၊ ရွင္၀တ္ျပီးေနာက္ ရွင္က်င့္၀တ္မ်ား ႏွင့္အညီ ေလးေလးစားစား မေနထုိင္လွ်င္လည္း အက်ဳိးေက်းဇူးမၾကီးပါ။ ရွင္ျပဳျခင္းကိစၥ ေအာင္ျမင္ေပါက္ ေျမာက္ရန္အတြက္-
(၁) ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာေကာင္းထံ ခ်ဥ္းကပ္၍ ဩ၀ါဒခံယူျခင္း၊
(၂) သကၤန္းေတာင္း၊ လိင္ဒဏ္၊ ေသခိယ၊ ပစၥေ၀ကၡဏာ၊ ခႏၶက၀တ္ တုိ႔ကို သင္ယူျပီး သရဏဂုံ ပီပီသသ ရြတ္ဆုိတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ထားျခင္း၊
(၃) သကၤန္း၊ သပိတ္၊ ပရိကၡရာ တုိ႔ကို ဓမၼကံႏွင့္ ေလ်ာ္ညီေအာင္ ၀ယ္ျခမ္း စီမံထားျခင္း တုိ႔ကို ၾကဳိတင္ေဆာင္ရြက္ထားသင့္သည္။
သကၤန္းပရိကၡရာ ၀ယ္ျခမ္းျခင္းသည္ မြန္ျမတ္သည့္ ဒါနေကာင္းမႈ ျဖစ္ပါသည္။ ရွင္ျပဳရာတြင္ ဤဒါနေကာင္းမႈသာလွ်င္ ပဓါနလိုအပ္ပါသည္။ သကၤန္းပရိကၡရာသစ္အတြက္ ေငြေၾကးမတတ္နုိင္လွ်င္လည္း ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသုိ႔ ေငြတတ္နုိင္သမွ် လွဴဒါန္းျပီး ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ထံမွ သကၤန္းပရိကၡရာအေဟာင္းမ်ားကို ရယူနုိင္ပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ မိမိ၏ တစ္ဦးတည္းေသာ ရင္ေသြးျဖစ္သည့္ ရာဟုလာကို ရွင္သာမေဏျပဳေစရာတြင္ မည္သည့္အလွဴအတန္း ပကာသနကိုမွ် မျပဳလုပ္ေခ်။ အရွင္သာရိပုတၱရာက ရာဟုလာ၏ ဦးေခါင္းကို ရိတ္၍ သာေမဏ၀တ္ေပးျခင္းျဖင့္ ရွင္ျပဳျခင္းကိစၥ ျပီးစီးသြားေပေတာ့သည္။ မဟာဂႏၶာရုံဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသက “အနာဂတ္ သာသနာေရး” စာအုပ္တြင္ “သားရွင္ျပဳ အလွဴမဂၤလာျပဳျပင္ေရး” အေၾကာင္းကို ဤသုိ႔ ေရးသားထား၏-
“သားရွင္ျပဳကိစၥ၌ ဂုဏ္သေရရွိ လူၾကီးလူေကာင္းတုိ႔ကို ဖိတ္၍ ေကၽြးေမြးေလ့ရွိၾက၏။ ထုိလူၾကီးလူေကာင္းတုိ႔သည္ ထုိကဲ့သုိ႔ အစားအစာကို စားေနက်ျဖစ္၏။ အလွဴရွင္က ဖိတ္လို႔သာ အားနာ၍ (မသြားေကာင္းသျဖင့္) သြားရသည္။ မိမိအိမ္မွာ (ရုံးမွာ) အလုပ္ကိစၥတန္းလန္းႏွင့္ မအားလပ္ၾက။ ေကၽြးေမြးရာ၌ ကုန္ေသာ ေငြလည္း မနည္းလွ၊ စားရသူတုိ႔ကလည္း အားနာပါးနာႏွင့္ မလႊဲသာလို႔ လာၾကရာ၀ယ္ အဘယ္မွာ ကုသုိလ္ထုပ္ၾကီး ရနုိင္ပါမည္နည္း။ ထုိအေပၚမွာ ဂုဏ္ေဖာ္ခ်င္ေသာ (ပကာသနအကုသုိလ္ ေလာဘစိတ္ ကေလး) ပါလိုက္ေခ်ေသး၏။“ဘုန္းၾကီးပင့္ရာမွာလည္း ပင့္ရုိးပင့္စဥ္မပါလွ်င္ မေကာင္းေသာ ဘုန္းၾကီးေပါင္း မ်ားစြာကိုပင့္ရျပန္၏။ ထုိဘုန္းၾကီးမ်ားသည္ ပရိယတ္ ပဋိပတ္ အလုပ္ပ်က္ၾကရ၏။ ေနာက္ပါေက်ာင္းသားတုိ႔လည္း စာသင္ ပ်က္ၾကရ၏။ သုိ႔ျဖစ္၍ ရာေပါင္းေထာင္ေသာင္းမ်ားစြာ အကုန္အက်ခံ၍ ျပဳၾကရေသာ သားရွင္ျပဳ သမီးနားသ အလွဴဒါနၾကီးသည္ အဘယ္နည္းျဖင့္ သာသနာကို အားေပးရာေရာက္ေတာ့မည္နည္း။ “အလွဴဒါယကာတစ္ေယာက္သည္ ကူေငြမ်ားကို ေမွ်ာ္လင့္ျပီး အလွဴၾကီးကို ခမ္းခမ္းနားနား မြမ္းမံျပင္ဆင္၍ထား၏။ ကုန္ေငြႏွင့္ အကူရေသာေငြမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အတုိငိ္း ျဖစ္မလာေသာအခါ တရားကိုပင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္မနာနုိင္ေအာင္ ျဖစ္သြား၏ ။ “ပရိတ္ရြတ္တာကိုလည္း စိတ္မ၀င္စားနုိင္၊ ေဟာေျပာေသာတရား ကိုလည္း အာရုံမျပဳနုိင္ေတာ့ဘဲ စိတ္ေတြ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားျဖစ္ေနေတာ့၏။ တရားဆုံးလို႔ ဆုံးမွန္းမသိ၊ ေဘးလူေတြက အမွ်ေ၀လိုက္ အမွ်ေ၀လိုက္လို႔ ေျပာသည့္အခါ သတိရျပီး ကပ်ာကယာ “ေသာက္က်ဳိးနည္းပါျပီးဗ်ဳိ႕” လို႔ ႏႈတ္က ထြက္သြားရွာသတဲ့။” အမတ္ၾကီးဦးေပၚဦးကလည္း “ယမမင္းထံ အစစ္ခံသံေပါက္” ထဲတြင္ သားရွင္ျပဳအလွဴႏွင့္ပတ္သက္၍ ဤသုိ႔ေကာက္ခ်က္ခ်ျပထား၏-
၁။ သားၾကီးရွင္ျဖစ္၊ ကၽြန္ေတာ္စစ္၊ ၫွစ္၍လွဴခံတယ္။
၂။ ကြမ္း, ေဆး, လက္ဖက္၊ ဆီစက္စက္၊ ၀တ္ႏွင့္ ၾကက္သား ေကၽြးခဲ့တယ္။
၃။ သည္ကိုဟုိကုိ၊ ၾကြပါဆုိ၊ ဗ်ဳိဗ်ာမစဲ ေခၚခဲ့တယ္။
၄။ ကၽြန္ေတာ္အလွဴ၊ ေၾကြးေတြပူ၊ ေငြကူရဘိ ေမွ်ာ္မိတယ္။
၅။ ကူေငြႏွင့္သာ၊ ငါလွဴတာ၊ ေထမိပါရင္ ေတာ္ေရာ့မယ္။
၆။ ပရိကၡရာ၊ ည့ံလွစြာ၊ ဖုိးခ်ဳိတာမွ၀ယ္လွဴတယ္။
ပဓါနျဖစ္သည့္ပရိကၡရာတြင္ ေငြခ်ဳိထား၍ ပကာသနျဖစ္သည့္ ၀တ္သားၾကက္သားတြင္ ေငြစရံၾကဳိေပး၍ မွာၾကသည္။ အသားေပၚသူ တုိ႔ကလည္း အလွဴရက္ေရာက္မွ ၀က္ၾကက္တုိ႔ကို ေလာေလာလတ္လတ္သတ္ျဖတ္ျပီး အသားကို လာပုိ႔သည္။ ကုသုိလ္က တစ္ပဲ ငရဲက တစ္ပိႆာဟု ဆုိရမည့္ မိႆက အလွဴမ်ဳိးျဖစ္သည္။ အလွဴရက္ျပီးေသာအခါ၌လည္း ေၾကြးတင္က်န္ရစ္သျဖင့္ စိတ္ညစ္ဆင္းရဲကာ ပရေစတနာ ပ်က္ရေတာ့သည္။ သုိ႔အတြက္ ပုဗၺ, မုဥၥ, ပရဟူေသာ ေစတနာသုံးတန္ အဂၤ ါ မစုံလင္သည့္အတြက္ အလွဴ အက်ဳိးမွာ မဖြံ႕ျဖဳိး မၾကီးက်ယ္ေတာ့ေခ်။ လက္ငင္းဘ၀၌ပင္ ေၾကြးတင္ကၽြန္ ျဖစ္ခံရ၍ အရႈံးၾကီးဆုံးရႈံးရပါေတာ့သည္။ “ပ်က္အစဥ္ ျပင္ခဏ” ဟူသည္ႏွင့္အညီ မွားယြင္းသည့္ အစဥ္အလာကို ဖယ္ရွား၍ အက်ဳိးမ်ားမည့္ အစဥ္ အလာသစ္ကို ထူေထာင္သင့္ၾကပါသတည္း။ [2]
[ျပင္ဆင္ရန္] ရဟန္းသာမေဏမ်ား သင္ၾကား ေလ့က်င့္ရမည့္တရားမ်ားမွ ၇၅-မ်ဳိး
၁-၂။ သင္းပိုင္(ခါး၀တ္)ကို ခ်က္ေဖၚၿပီးမ၀တ္ရ၊ ခ်က္ဖံုးေစရမည္။ သင္းပိုင္၏ ေအာက္အနားသည္ ဒူးဆစ္ေအာက္ လက္ရွစ္သစ္က်ေစ၍ ေရ့ွေနာက္နိမ့္ျမင့္ ညီညာ၀န္း၀ိုင္းေနေစရမည္။ ဧကသီ(အေပၚ႐ံု)၏ ေအာက္ အနားသည္ ဒူးဆစ္ေအာက္ လက္ေလးသစ္က်ေစ၍ ေရ့ွေနာက္နိမ့္ျမင့္ ညီညာ၀န္း၀ိုင္း ေနေစရမည္။
* ျခြင္းခ်က္။ ။ညီညာစြာ ၀တ္႐ံုပါလ်က္ မညီမညာ ျဖစ္သြားလွ်င္ လည္းေကာင္း၊ မညီမညာျဖစ္ေနသည္ကို အမွတ္တမဲ့ သတိမထားမိလွ်င္လည္းေကာင္း၊ ေျခသလံုးတြင္ အနာရွိ၍ တိုတို၀တ္ျခင္း၊ ရွည္ရွည္၀တ္ျခင္း ျပဳလွ်င္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ေဘးအႏၲရာယ္ေၾကာင့္ ေျပးလႊားရလွ်င္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ စိတ္မႏွံ႔ျခင္းေၾကာင့္ လည္းေကာင္း မညီမညာ တို ရွည္ ၀တ္႐ံုျခင္းေၾကာင့္ အာပတ္မသင့္ေခ်။
၃-၄။ ၿမိဳ႔ရြာအတြင္း၌ သြားလာေနထိုင္သည့္အခါ၊ ဆြမ္းခံ၊ ဆြမ္းစား၊ တရားေဟာသည့္အခါတို႔၌ လည္ပင္း ႏွင့္ လက္ေကာက္၀တ္တို႔ကို လံုျခံဳစြာဖံုး၍ သကၤန္း႐ံုထား ရမည္။
* ျခြင္းခ်က္။ ။ၿမိဳ႔ရြာအတြင္း ေခတၱတည္းခို ေနထိုင္သည့္အခါ သကၤန္းမ႐ံုဘဲ ေနခြင့္ရွိသည္။
၅-၆။ ၿမိဳ႕ရြာအတြင္း သြားလာရာ၌ ဣေႁႏၵမရ လက္ကိုလႈပ္ရမ္း၍သြားျခင္း၊ ေနထိုင္ရာ၌ လက္ေျခတို႔ကို လႈပ္ရမ္းျခင္းမျပဳရ။ ဣေႁႏၵရရ သြားလာေနထိုင္ရမည္။
၇-၈။ ၿမိဳ႔ရြာအတြင္း၌ ေရ့ွသို႔ ေလးေတာင္ခန္႔ ၾကည့္လ်က္ မ်က္လႊာခ်၍ သြားလာေနထိုင္မႈျပဳရမည္။ သို႔ေသာ္ ယာဥ္ ရထား ႏြား ျမင္း စေသာ ေဘးရန္ရွိ မရွိကိုကား တေစ့ တေစာင္း ၾကည့္ႏိုင္သည္။
၉-၁၀။ ဧကသီ သို႔မဟုတ္ သင္းပိုင္ကို မလ်က္၊ ေျမႇာက္ပင့္လ်က္ ၿမိဳ႕ရြာတြင္းသို႔ မသြားရ မေနထိုင္ရ။
၁၁-၁၂။ အသံၾကယ္စြာ ရယ္ေမာလ်က္ ၿမိဳ႕ရြာတြင္း၌ သြားလာ ေနထိုင္ျခင္းမျပဳရ။
၁၃-၁၄။ ၿမိဳ႕ရြာတြင္းသြားလာစဥ္ စကားကို တိုးတိုး ေျပာရမည္။ တိုးတိုးအသံဆိုသည္မွာ ရဟန္းေတာ္သံုးပါး ေျခာက္ေတာင္စီခြာ၍ တန္းစီထိုင္ေနေသာအခါ တစ္ဖက္ စြန္းမွ ပုဂၢိဳလ္က အလယ္ပုဂၢိဳလ္အား လွမ္း၍စကားေျပာ ရာ၌ အလယ္ပုဂၢိဳလ္သာ စကားလံုးကို ကြဲကြဲျပားျပား ၾကားရ၍ အျခားတစ္ဖက္စြန္းပုဂၢိဳလ္က ကြဲကြဲျပားျပား မၾကားရလွ်င္ တိုးေသာအသံျဖစ္၏။ ဆယ့္ႏွစ္ေတာင္ကြာ တစ္ဖက္စြန္းရွိ ပုဂၢိဳလ္ပါ ကြဲကြဲျပားျပားၾကားရလွ်င္ က်ယ္ေသာအသံျဖစ္သည္။
၁၅-၂၀။ ျမိဳ႕ရြာအတြင္း၌ ကိုယ္ကို လႈပ္ရမ္း၍ လည္းေကာင္း၊ လက္႐ံုးလက္ေမာင္းကို လႈပ္ရမ္း၍ လည္းေကာင္း၊ ဦးေခါင္းကို လႈပ္ရမ္း၍လည္းေကာင္း မသြားလာရ မေနထိုင္ရ။ ကိုယ္အထက္ပိုင္းသည္ ေက်ာက္ဆင္းတုကဲ့သို႔ မလႈပ္မရွက္ ၿငိမ္သက္စြာ ရွိရမည္။
၂၁-၂၂။ ခါးေထာက္လ်က္ ၿမိဳ႕ရြာတြင္းသို႔ မသြားရ မေနထိုင္ရ။
၂၃-၂၄။ ဦးေခါင္းျခံဳလ်က္ ၿမိဳ႕ရြာတြင္းသို႔ မသြားရ မေနထိုင္ရ။
၂၅။ ဖေနာင့္ကိုေျမႇာက္ ေျခဖ်ားေထာက္လ်က္ လည္း ေကာင္း၊ ေျခဖ်ားကိုေျမႇာက္ ေနာင့္ေထာက္လ်က္ လည္း ေကာင္း ၿမိဳ႕ရြာတြင္းသို႔ မသြားရ။
၂၆။ ျမိဳ႕ရြာတြင္း၌ ထိုင္သည့္အခါ ဒူးႏွစ္လံုးေထာင္လ်က္ ပုဆိုးကြင္းသိုင္း၍လည္းေကာင္း၊ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဒူး ႏွစ္လံုးကို သိုင္းဖက္၍လည္းေကာင္း မထိုင္ရ။
* (ဤ ၂၆-ပါးမွာ [သမဏသာ႐ုပၸ] ၾကည္ညိဳဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ သြားလာေနထိုင္နည္းကိုျပသည္။)
၂၇။ ဆြမ္းခံရာ၌ သပိတ္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ပိုက္ထားၿပီး ေလးေလးစားစား လိုလိုခ်င္ခ်င္ ခံယူရမည္။ မလိုခ်င္သလို သြန္ပစ္ေတာ့မည့္ အမူအရာျဖင့္ ဆြမ္း မခံရ။
၂၈။ သပိတ္၌စိတ္စိုက္လ်က္ ဆြမ္းခံရမည္။
၂၉။ ဆြမ္းကိုနည္းနည္းခံယူၿပီး ဟင္းကို ဆြမ္းထက္ ႏွစ္ဆသံုးဆ ခံယူျခင္း မျပဳရ။ ဆြမ္းႏွင့္ဟင္း မွ်တ႐ံုသာ ခံယူရမည္။
၃၀။ သပိတ္အတြင္း ႏႈတ္ခမ္းအရစ္ႏွင့္ ညီမွ်႐ံုသာ ဆြမ္းကိုခံယူရမည္။
၃၁။ ဆြမ္းစားသည့္အခါ မစားခ်င့္စားခ်င္ အမူအရာ မရွိရ၊ ေလးေလးစားစား ဆြမ္းကိုစားရမည္။
၃၂။ ဆြမ္းစားေနစဥ္ ေတာင္ေတာင္ေျမာက္ေျမာက္ မၾကည့္ရ၊ မိမိသပိတ္၌သာ စိတ္အာ႐ံုစိုက္ထား၍ စားရမည္။
၃၃။ ဆြမ္းစားရာ၌ ဆြမ္းႏွင့္ဟင္းကို တစ္ပိုင္းျခင္း အစဥ္အတိုင္း ယူ၍စားရမည္။ တစ္ဖက္စြန္းကိုယူၿပီး အျခားတစ္ဖက္စြန္းကို မယူရ၊ အလယ္မွထြင္းေဖါက္ မယူရ။
၃၄။ မျပစ္မက်ဲ လက္ျဖင့္ေကာ္ယူ၍ ရေလာက္ေသာ ပဲဟင္းကို ဆြမ္း၏ ေလးပံုတစ္ပံုေလာက္သာ ထည့္၍ စားရမည္။ ဆြမ္းနည္းနည္း ဟင္းမ်ားမ်ားစားျခင္း မျပဳရ။
၃၅။ ဆြမ္းကို အလယ္ဗဟိုတြင္ မို႔ေမာက္ေအာင္စုပံုၿပီး၊ ဆြမ္းဦးထိပ္မွ ယူမစားရ။ ေဘးမွအစဥ္အတိုင္း ယူ၍စား ရမည္၊ သို႔ရာတြင္ ဆြမ္းစားၿပီးခါနီး သပိတ္ထဲ၌ အနည္းငယ္ က်န္ေနသည္ကို သိမ္းက်ဳံးစုေဆာင္းလိုက္ ေသာအခါ အစုအပံု မိုမိုေမာက္ေမာက္ျဖစ္ေနတတ္ေသး ၏၊ ထိုအစုအပံုကို ႏႈိက္ယူစားရာ၌ကား အာပတ္မသင့္။
၃၆။ ဆြမ္းဟင္းထပ္ၿပီးရလို၍ ဟင္းကို ဆြမ္းျဖင့္ဖံုးအုပ္ ထားျခင္း မျပဳရ။
၃၇။ ဆြမ္းဟင္းကိုလည္းေကာင္း၊ ဆြမ္းကိုလည္းေကာင္း ဖ်ားနာသူ (ဂိလာန)မဟုတ္လွ်င္ မိမိအတြက္ေတာင္း၍ မစားရ။ ေဆြမ်ဳိးေတာ္သူ ဖိတ္မန္ထားသူတို႔အထံ၌ ေတာင္းေကာင္း၏။
၃၈။ ကဲ့ရဲ႕လိုေသာစိတ္ျဖင့္ သူတစ္ပါး သပိတ္ကိုမၾကည့္ရ။ ဆြမ္းနည္းလွ်င္ေပးမည္။ ဆြမ္းမ်ားလွ်င္ေတာင္းမည္ ဟူေသာ စိတ္ျဖင့္ ၾကည့္ေကာင္း၏။
၃၉။ ဆြမ္းလုတ္ကို ေဒါင္းဥပမာဏေလာက္ မႀကီးေစရ။
၄၀။ ဆြမ္းလုတ္ကို ရွည္လွ်ားမေနေစဘဲ ထက္၀န္းက်င္ ၀န္း၀ိုင္းေအာင္ျပဳ၍ စားရမည္။
၄၁။ ခံတြင္းေပါက္သို႔ ဆြမ္းလုတ္မေရာက္ေသးမီ ခံတြင္း ေပါက္ကို ႀကိဳတင္၍ ဖြင့္မထားရ။
၄၂။ ဆြမ္းစားစဥ္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ခံတြင္းထဲသို႔ မသြင္းရ။
၄၃။ စကားမပီသေလာက္ေအာင္ ခံတြင္းထဲ၌ ဆြမ္းလုတ္ ရွိေနစဥ္ စကားမေျပာရ။
၄၄။ ဆြမ္းလုတ္ဆြမ္းခဲကို ပါးစပ္ထဲသို႔ ပစ္ေပါက္မသြင္းရ။
၄၅။ ဆြမ္းလုတ္ကို တစ္၀က္ကိုက္ျဖတ္မစားရ။ ဆြမ္း လုတ္ႀကီးေနလွ်င္ လက္ျဖင့္ခြဲ၍ စားရမည္။ မုန္႔ပဲ စေသာခဲဖြယ္ကို ကိုက္ျဖတ္စားႏိုင္သည္။
၄၆။ ဆြမ္းလုတ္ကို ပါးေစာင္မွာထား၍ ပါးကိုေဖာင္းေစ ၿပီး မစားရ။
၄၇။ လက္ကို ခါ၍ ခါ၍ ဆြမ္းမစားရ။ လက္၌ ဆြမ္း ဟင္းမ်ားကပ္ေနလွ်င္ လက္ေခ်ာင္းျဖင့္သာ ျခစ္၍ ဖယ္၍ ခ်ရမည္။
၄၈။ ဆြမ္းလုတ္ကို ခံတြင္းထဲသို႔ သြင္းၿပီးေနာက္ လက္ထဲ၌ ဆြမ္းလံုးမ်ားက်န္ေနသည္ကို အသာအယာ လက္ျဖင့္ ျပန္သယ္ေဆာင္လာၿပီး ပန္းကန္ထဲ သပိတ္ထဲ ခ်ရမည္။
၄၉။ ဆြမ္းစားလွ်င္ လွ်ာကိုခံတြင္းအျပင္သို႔ ထုတ္ၿပီး မစားရ။
၅၀။ ဆြမ္းစားသည့္အခါ ပါးစပ္မွ အသံမည္ေအာင္ မစားရ။
၅၁။ ဟင္းရည္ပူပူ အရည္ေသာက္သည့္အခါ ႐ႈး႐ႈးရွဲရွဲ အသံမမည္ေအာင္ ေသာက္ရမည္။
၅၂။ ဆြမ္းစားသည့္အခါ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို လ်က္ျခင္း စုပ္ျခင္း လက္၀ါးကို လ်က္ျခင္းမျပဳရ။ ယာဂုျပစ္ျပစ္၊ တင္လဲ၊ ပ်ားရည္စသည္တို႔ကို လက္ေခ်ာင္းျဖင့္ေကာ္ယူ ၿပီး စားရာ၌ လက္ေခ်ာင္းကို သြင္းၿပီးစုပ္ယူႏိုင္သည္။
၅၃။ သပိတ္ ပန္းကန္စသည္ကို ျခစ္ျခဳတ္၍မစားရ။ အသံမမည္ေအာင္ လက္ျဖင့္သိမ္းယူ၍ စားရမည္။
၅၄။ ဆြမ္းစားစဥ္ ႏႈတ္ခမ္းကို လွ်ာျဖင့္မလ်က္ရ၊ တစ္စံုတစ္ခုကပ္ေနပါက ႏႈတ္ခမ္းအခ်င္းခ်င္းဖိၿပီး ပါးစပ္အတြင္းသြင္းရမည္။
၅၅။ ဆြမ္းဟင္းေပက်ံေသာလက္ျဖင့္ မိမိပိုင္ ေသာက္ေရ ခြက္ကိုပင္ျဖစ္ေစ မကိုင္ရ၊ ကိုင္ၿပီးလွ်င္ ေဆးေၾကာမည္ ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ကိုင္လွ်င္ ကိုင္ေကာင္း၏။
၅၆။ ဆြမ္းလံုးပါေသာ သပိတ္ေဆးေရကို ၿမိဳ႕ရြာတြင္း၌ မသြန္ရ။ ၿမိဳ႕ရြာအျပင္အပ၌ သြန္ေကာင္း၏။ ဆြမ္းလံုး ကို တစ္ေနရာတြင္စု၍ ေရခ်ည္းသက္သက္ျဖစ္ေစ၊ ဆြမ္းလံုးပ်က္ေအာင္ေခ်၍ျဖစ္ေစ သြန္ေကာင္း၏။
၅၇။ လက္၌ထီးရွိေသာ မနာမဖ်ားသူအား တရားမေဟာရ။
၅၈။ တုတ္ လွံ လက္၌ရွိေသာ မနာမဖ်ားသူအား တရားမေဟာရ။
၅၉။ ဓား သံလ်က္ လက္၌ရွိေသာ မနာမဖ်ားသူအား တရားမေဟာရ။
၆၀။ ေလး ျမႇား လက္၌ရွိေသာ မနာမဖ်ားသူအား တရားမေဟာရ။
၆၁။ က်န္းမာပါလ်က္ ေျခနင္းစီးထားသူအား တရား မေဟာရ။
၆၂။ က်န္းမာပါလ်က္ ဖိနပ္စီးထားသူအား တရား မေဟာရ။
၆၃။ က်န္းမာပါလ်က္ ယာဥ္ေပၚ၌ေနသူအား တရား မေဟာရ။
၆၄။ က်န္းမာပါလ်က္ အိပ္ယာထဲေနသူအား တရား မေဟာရ။
၆၅။ ဒူးႏွစ္ဖက္ကိုေထာင္လ်က္ အ၀တ္ျဖင့္သိုင္းထားသူ၊ လက္ျဖင့္သိုင္းဖက္ထိုင္ေနသူအား တရားမေဟာရ။
၆၆။ က်န္းမာပါလ်က္ ေခါင္းေပါင္း ေပါင္းထားသူအား တရားမေဟာရ။
၆၇။ က်န္းမာပါလ်က္ ဦးေခါင္းျခံဳထားသူအား တရား မေဟာရ။
၆၈။ တရားေဟာသူသည္ အခင္းမပါ ဗလာေျမေပၚမွာ ထိုင္ၿပီး၊ မနာမဖ်ားဘဲ အ၀တ္ခင္းေပၚ ထိုင္သူအား တရားမေဟာရ။
၆၉။ မနာမဖ်ားဘဲ ျမင့္ရာ၌ေနသူအား မိမိကနိမ့္ရာ၌ ေန၍ တရားမေဟာရ။
၇၀။ မနာမဖ်ားဘဲ ထိုင္ေနသူအား မတ္တတ္ရပ္ေနသူက တရားမေဟာရ။
၇၁။ မနာမဖ်ားဘဲ ေရ့ွကသြားေနသူအား ေနာက္ကေန၍ တရားမေဟာရ။
၇၂။ မနာမဖ်ားဘဲ လမ္းေပၚ၌သြားေနသူအား လမ္းေဘး မွ လိုက္၍ တရားမေဟာရ။
၇၃။ မနာမဖ်ားဘဲ မတ္တတ္ရပ္လ်က္ က်င္ႀကီး က်င္ငယ္ မစြန္႔ရ။
၇၄။ မနာမဖ်ားဘဲ စိမ္းစိုရာျမက္သစ္ပင္၌ က်င္ႀကီး က်င္ငယ္ တံေထြး မစြန္႔ရ။
၇၅။ မနာမဖ်ားဘဲ (ေသာက္ေရ သံုးေရ-ျမစ္ ကန္ ေခ်ာင္း) ေရ၌ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ မစြန္႔ရ။
* ဤသိကၡာပုဒ္ ၇၅-ပါးကို မ႐ိုေသ မေလးစား ဂ႐ုမစိုက္သည့္သေဘာျဖင့္ လိုက္နာက်င့္သံုးမႈမျပဳပါက ရဟန္းမ်ားမွာ ဒုကၠဋ္အာပတ္သင့္သည္။ ရွင္သာမေဏမ်ားမွာ သဲဒဏ္ ေရဒဏ္ထိုက္သည္။ (မက်န္းမာလွ်င္၊ မသိနားမလည္ေသးလွ်င္၊ အျပစ္မရွိ။) နားလည္ေအာင္ သိေအာင္ သင္ၾကားေလ့က်င့္ရမည္။
* ဤသိကၡာပုဒ္ေတာ္အားလံုး ဆဗၺဂၢီရဟန္းမ်ားအား အေၾကာင္းျပဳ၍ ပညတ္ေတာ္မူသည္။--Mayor mt 06:55, 13 ဇူလိုင္ 2009 (UTC)
] ကိုးကား
1. ↑ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ(ေရႊက်င္) ၏ ရုပ္ပံုရွင္က်င့္၀တ္
2. ↑ ေဒါက္တာမင္းတင္မြန္ “ျမတ္ဒါန” စာအုပ္
`ဤေနရာတြင္း ႀကည့္ရႈးႏိူင္သည္
ပုိ႕စ္တင္သူ ။.............။
( MMSA )
on
Sunday 26 December 2010
ေခါင္းစဥ္အလိုက္ပို႕စ္မ်ား
ဗုဒၶဘာသာပဲြေတာ္မ်ား
0 ( မွတ္ခ်က္ေရးခ်င္ရင္ )