ဓမၼေဘရီအရွင္၀ီရိယ (ေတာင္စြန္း)
ဘ၀အတြက္အျဖဴနဲ႔အမည္း၊ အလင္းနဲ႔အေမွာင္၊ အတက္နဲ႔အက်တို႔ကို အဆံုးအျဖတ္ေပးႏိုင္မည့္ ေရြးခ်ယ္မႈတစ္ခုမွ ေတြေ၀ေၾကာက္ရြ႕ံၿပီး အမွန္အကန္ဆံုးျဖတ္ရဲတဲ့သတၱိမရွိခဲ့ရင္ တိုးတက္တဲ့အေျပာင္းအလဲတခုအတြက္ ကမာၻႀကီးတခုမက ျခားေအာင္ ေ၀းကြာသြားေစႏိုင္တယ္။ အမွန္တရားကို ေၾကာက္ရြံ႕ေနာက္တြန္႔ျခင္းမရွိသူမ်ားအတြက္ကေတာ့ မွန္ကန္တဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ လွမ္းလိုက္တဲ့ေျခတလွမ္းဟာ မိမိရဲ႕တစ္ကုိယ္ေရဘ၀တစ္ခုအတြက္သာမက မိမိမွီတင္းေနထိုင္တဲ့ ေလာကႀကီးတခုလံုးအတြက္ပါ လင္းလက္ေတာက္ပသြားေစႏိုင္တယ္ဆိုတာ ျမတ္ဗုဒၶေခတ္က ျဖစ္ေပၚခဲ့တဲ့ျဖစ္ရပ္မ်ားကို အေသအခ်ာေလ့လာၾကည့္ရင္ အလြန္ထင္ရွားသိသာေစႏိုင္ပါတယ္။ဟုတ္ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားပြင့္ေတာ္မူလို႔ ပထမဆံုး၀ါကြၽတ္ခ်ိန္မွာ သာသနာျပဳတပည့္ရဟန္းေျခာက္က်ိတ္ခ်ိန္မွာ သာသနာျပဳ တပည့္ ရဟန္း ေျခာက္က်ိတ္တို႔ အရပ္ေဒသအသီးသီးကို လည့္လည္ၿပီး သာသနာျပဳၾကပါတယ္။ ရာဇၿဂိဳလျပည္ကိုေတာ့ အရွင္အႆဇိမေထရ္ျမတ္ က ႂကြေရာက္သာသနာျပဳတာပါ။ အဲဒီမွာ ေနာင္အခါ ျမတ္စြာဘုရားသာသနာမွာ လက်ာရံ၊ လက္၀ဲရံရယ္လို႔ ထင္ရွားၾကမည့္ ဥပတိႆနဲ႔ ေကာလိတဆိုတဲ႔ ပုရိဗိုဇ္ႏွစ္ဦးဟာ အရွင္အႆဇိမေထရ္ျမတ္ထံမွ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ အသိမွန္ကိုရရွိၿပီး မေသရာတရားထူးကို ေတြ႕သိခံစားၾကရ တဲ႔အခါ ျမတ္ဗုဒၶရွိရာကိုသြားေရာက္ၾကဖို႔ စီစဥ္ၾကပါတယ္။ သူတုိ႔နဲ႔အတူ အရင္က သူတုိ႔ရဲ႕ဆရာေတာ္ခဲ့တဲ့ သိဥၥည္းဆရာႀကီးနဲ႔ သီတင္းသုံး ေဖာ္ တပည့္မ်ားကုိပါ အပါေခၚသြားဖုိ႔ သိဥၥည္းဆရာႀကီးရဲ႕ ေက်ာင္းကုိ ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။
သိဥၥည္းဆရာႀကီးထံေရာက္ေတာ့ အရွင္အႆဇိထံကသိရွိရတဲ့ တရားစစ္ တရားမွန္နဲ႔ ဒီတရားကုိ ေဟာညႊန္းေတာ္မူတဲ့ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ ဂုဏ္ ေက်းဇူးတုိ႔ကုိေျပာဆုိၿပီး ဆရာႀကီးပါ ျမတ္ဗုဒၶထံေမွာက္သြားေရာက္ၾကဖုိ႔ေခၚတဲ့အခါ သိဥၥည္းဆရာႀကီးက “ဒီေနရာမွာ ဆရာႀကီးတဆူ ျဖစ္ေနၿပီးမွ တျခားဆရာတဦးထံမွာ တပည့္မခံလုိေတာ့ဘူး။ သင္တုိ႔နဲ႔အတူ လုိက္လုိတဲ့တပည့္ေတြ လုိက္ၾက။ ငါကေတာ့ ဘယ္လုိကၿပီး ဘယ္လုိဇာတ္သိမ္းရ သိမ္းရ ဒီမွာပဲ ငါ့ဇာတ္နဲ႔ ငါ ဆရာႀကီးပဲ လုပ္ေနေတာ့မယ္” ဆုိၿပီး ျမတ္ဗုဒၶထံ သြားေရာက္ဖုိ႔ ေတြေ၀တြန္႔ဆုတ္စြာ ဆုံး ျဖတ္လုိက္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး ဇာတ္သိမ္းၾကရတဲ့အခါမွာေတာ့ အမွန္အကန္သတၱိရွိရွိ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကတဲ့ တပည့္မ်ားက ဘ၀ရဲ႕ေအးခ်မ္းမႈကုိ ကုိယ္သိမ်က္ေမွာက္ခံစားၾကရၿပီး ေသျခင္းကင္းတဲ့အျဖစ္နဲ႔ ဇာတ္သိမ္းၾကရတယ္။ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ေတြေ၀ေနာက္တြန္႔ခဲ့တဲ့ သိဥၥည္းဆရာႀကီး ကေတာ့ အမွန္တရားကုိ ေၾကာက္ရြံ႕ေနာက္တြန္႔ၾကသူတုိ႔ရဲ႕ ထုံးစံအတုိင္း သာသနာေတာ္ဆုိတဲ့ ေခတ္ေကာင္းႀကီးတခုနဲ႔ လြဲေခ်ာ္ၿပီး ပူပန္ဆင္းရဲေမွာင္မည္းလွတဲ့ ဒုဂၢတိဘုံဘ၀မွာ က်င္လည္ေနရဆဲပါ။ သူ႔ရဲ႕ေတြေ၀တဲ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္အမွားတခုေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ သာသနာ ေခတ္ေကာင္းတခုၾကံဳဖုိ႔ဆုိတာကေတာ့ ကမာၻမ်ားစြာ ျခားေနဦးမွာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီလုိပုဂၢဳိလ္ေတြကုိရည္ရြယ္ၿပီး က၀ိဗႏၶနကထာက်မ္းဆရာက …
• လမ္းမွားသိလ်က္၊ သြားမပ်က္၊ သင့္ထက္မုိက္သူ ရွိခ်ိမ့္ေလာ။
• လမ္းေကာင္းသိလ်က္၊ ေျပာင္းမတက္၊ သင့္ထက္မုိက္သူ ရွိခ်ိမ့္ေလာ။ လုိ႔ ဆုိတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
အမွန္တရားကုိ ရဲရဲ၀့ံ၀ံ့ သတိၱရွိရွိ ဆုံးျဖတ္ႏုိင္ခဲ့တဲ့အတြက္ မိမိရဲ႕ တကုိယ္ေရးဘ၀ကုိသာမက မိမိေနထုိင္ရာ ၀န္းက်င္ေလာကႀကီးတခုလုံးကုိပါ အမွားက အမွန္၊ အေမွာင္က အလင္း၊ အနိမ့္က အျမင့္ထိ လင္းလက္ ျမင့္တက္သြားေအာင္ ေျပာင္းလဲသြားေစႏုိင္ပုံကုိေတာ့ ဘုရားရွႈ္ရဲ႕ ေက်ာင္းဒကာႀကီး အနာထပိဏ္ရဲ႕ျဖစ္စဥ္က ထင္ရွားသိသာေစသလုိ အတုယူအားက်ဖုိ႔လည္း ေကာင္းလွပါတယ္။
အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီးဆုိတာ ေကာသလမင္းႀကီးအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ေကာသလတုိင္းရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ သာ၀တၳိၿမိဳ႕က အထင္ရွားအႂကြယ္၀ဆုံး သူေဌးႀကီးပါ။ အမည္ရင္းက “သုဒတၱ” ျဖစ္ေပမယ့္ ခုိးကုိးရာမဲ့သူတုိ႔ကုိ အစားအစာ ေပးကမ္းေထာက္ပံ့ေလ့ရွိတဲ့ သူ႔ရဲ႕ဂုဏ္ေၾကာင့္ သူ႔ကုိ အမ်ားက “အနာထပိ႑ိက = ခုိးကုိးရာမဲ့သူတုိ႔ရဲ႕ ထမင္းရွင္” ဆုိတဲ့ ဂုဏ္ထူးေဆာင္အမည္နဲ႔ပဲ ေခၚဆုိၾကပါတယ္။
အနာပိဏ္သူေဌးႀကီးဟာ ဗိမၺိသာရမင္းႀကီးအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ မဂဓတုိင္းရဲ႕ၿမိဳ႕ေတာ္ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္က အထင္ရွားဆုံးျဖစ္တဲ့ ရာဇၿဂိဳဟ္သူေဌးႀကီးနဲ႔ ေမာင္လည္ႏွမလည္ (သမီးေယာက္ဖ) ညီအကုိေတာ္စပ္ပါတယ္။ အသီးသီး ေဒသထြက္ပစၥည္းမ်ား အျပန္အလွန္သြားလာေရာင္းခ်ရာမွာ တဦးအိမ္ တဦးတည္းခုိျမဲျဖစ္သလုိ တဦးဦးက အာဂႏၱဳအျဖစ္ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားဖုိ႔ေရာက္လာၾကတဲ့အခါမွာလည္း အိမ္ရွင္ (အာ၀ါသိက) သူေဌးႀကီးက အေဆာင္အေယာင္မ်ားနဲ႔ တခမ္းတနားႀကိဳဆုိၿပီး ေနရာခ်ထား စီစဥ္ေပးၾကျမဲျဖစ္ၾကပါတယ္။
တခါသားမွာေတာ့ အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီးက ေနာက္ပါလွည္းငါးရာတုိ႔နဲ႔အတူ ရာဇၿဂိဳဟ္ကုိသြားတဲ့အခါ ၿမိဳ႕နားနီးေရာက္ေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း မိမိေရာက္လာေၾကာင္း သတင္းစကားႀကိဳတင္ပါးလုိက္ေပမယ့္ ရာဇၿဂိဳဟ္သူေဌးႀကီးက အႀကိဳေထာက္မေရာက္လာပါဘူး။ လာႏုိးႏုိးနဲ႔ ေစာင့္စားရင္း တျဖည္းျဖည္းခရီးဆက္လာခဲ့တာ ရာဇၿဂိဳဟ္သူေဌးရဲ႕ အိမ္၀သာေရာက္ေရာ အေစခံ အႀကိဳေထာက္ေလာက္ပဲ ေရာက္လာ တယ္။ ရာဇၿဂဳိဟ္သူေဌးႀကီးကေတာ့ သူ႔အေစအပါးေတြနဲ႔သ ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရးကိစၥေတြကုိ ႀကီးၾကပ္ညႊန္ၾကားရင္း အလုပ္႐ႈပ္ေနတယ္။
အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီးက သူ႔အတြက္ စီမံျပင္ဆင္ထားတဲ့ ဘုံခုႏွစ္ဆင့္အေဆာက္အဦရဲ႕ က်က္သေရခန္းမွာ နားေနခ်ိန္ေရာက္မွသာ ရာဇ ၿဂိဳဟ္သူေဌးႀကီးေရာက္လာၿပီး “မနက္ျဖန္မွာ ျမတ္စြာဘုရားအမွဴးရွိတဲ့ သံဃာေတာ္အေပါင္းကုိ ဆြမ္းအလွဴႀကီးေပးဖုိ႔ ပင့္ဖိတ္ထားတဲ့အတြက္ လစ္လပ္လစ္ဟင္းမႈမရွိေအာင္ စီစဥ္ညႊန္ၾကား ေ၀ယ်ေ၀စၥမ်ားေနတဲ့အတြက္ ၿမိဳ႕ျပင္ထြက္ၿပီး ထုံးစံအတုိင္း အႀကိဳမေထာက္ႏုိင္ေၾကာင္း” ေျပာဆုိႏႈတ္ခြန္းဆက္လုိက္တဲ့အခါ အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီးမွာ “ျမတ္စြာဘုရား” ဆုိတဲ့အသံၾကားလုိက္ရတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ပါရမီဓာတ္ခံရဲ႕ ႏႈိးေဆာ္မႈေၾကာင့္္ ပီတိအဟုတ္ငါးမ်ဳိးစုံေအာင္ တကုိယ္လုံးျပန္႔ႏွံ႔ၿပီး ခ်က္ျခင္းႀကီးကုိ ဘုရားရွင္ထံ သြားေရာက္ဖူးေျမႇာ္လုိတဲ့ ဆႏၵေတြ ျဖစ္ေပၚလာပါသတဲ့။
ရာဇၿဂိဳလ္သူေဌးႀကီးက “အရဟံအစရွိတဲ့ ဂုဏ္ကိုး၀နဲ႔ျပည့္စံုေတာ္မူတဲ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ သုႆန္ခ်ဳႋင္းအနီးမွာရွိတဲ့ သီတ၀နေတာရ ေက်ာင္းမွာ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူတာျဖစ္လို႔ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ သြားေရာက္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါး နက္ျဖန္နံနက္ေစာေစာေရာက္မွသာ အရဟံစတဲ့ ဂုဏ္ေတာ္မ်ားသခင္ ဘုရားရွင္ထံ သြားေရာက္ႏိုင္ပါေတာ့မည္” လို႔ ေျဖၾကားေျပာဆိုတဲ့အခါ အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီးလည္း ရာဇၿဂိဳလ္သူေဌးထံက ၾကားသိရတဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္မ်ားကို ပြားမ်ားရင္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ပီတိအဟုတ္ေတြေၾကာင့္ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့သာမက အိပ္ဖိုရာကိုပင္ မႀကိဳးစားေတာ့ဘဲ ဘုရားဂုဏ္မ်ားကိုသာ အထပ္ထပ္ပြားမ်ားေနလိုက္တဲ့အတြက္ ပီတိအဟုန္ေတြ တဖြားဖြားျဖစ္ေပၚလာၿပီး ေနထိုင္ရာ၀န္းက်င္တစ္၀ိုက္မွာေတာင္ အလင္းေရာင္ေတြျဖာထြက္လင္းထိန္ေနပါသတဲ့။
ပီတိအဟုတ္ေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚတဲ့ အလင္းေရာင္ေတြကိုပဲ ေနထြက္တဲ့အလင္းေရာင္လို႔မွတ္ထင္ၿပီး သဘာ၀အလင္းေရာင္မရမီ မိုးေသာက္အား ႀကီး(အေမွာင္ထုအားႀကီး) တဲ့ လင္းခါနီးအခ်ိန္မွာပဲ ဘုရားရွင္ကို သြားဖို႔ဘံုခုႏွစ္ဆင့္ရွိတဲ့ အေေဆာက္အဦးအထက္က ဆင္းသက္လာတဲ့အခါ ဘံုခုႏွစ္ဆင့္ရဲ႕တံခါးေတြဟာ အလိုလို အရန္သင့္ ပြင့္လင္းေနပါေတာ့သတဲ့။
ဘံုခုႏွစ္ဆင့္က ဆင္းၿပီး ၿမိဳ႕တြင္းလမ္းမအတိုင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့လို႔ ၿမိဳ႕တံခါးအနီးေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ အရိယာျဖစ္တဲ့ ၿမိဳ႕ေစာင့္နတ္က ၿမိဳ႕တခါးကို အရန္သင့္ဖြင့္ထားႏွင့္တဲ့အတြက္ ၿမိဳ႕ျပင္ကို အဟန္႔အတားမရွိထြက္လာႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီေခတ္ေဒသဓေလ့ထံုးစံအရ သူေသမ်ားကို ရက္ျခားေအာင္ အိမ္မွာမထားၾကဘဲ ေသဆံုးၿပီးၿပီးခ်င္း စြန္႔ပစ္ၾကပါတယ္။ လူဦးေရကိုးကုေဋ ေလာက္ေနထိုင္တဲ့ ရာဇၿဂိဳလ္ၿမိဳ႕တြင္းလည္း ေန႔ေန႔ညည ေသဆံုးသူမ်ားက အၿမဲမျပတ္လိုရွိေနၾကတာပါ။ ညပိုင္းမွာ ေသဆံုးသူမ်ားကိုေတာ့ ၿမိဳ႕တံခါးေတြပိတ္ထားတဲ့အတြက္ တံတိုင္းေပၚကေနၿပီးေတာ့ပဲ အျပင္ကို ပစ္လႊင့္ထားၾကလို႔ အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီး ၿမိဳ႕ျပင္ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေလေလာလတ္လတ္ စြန္႔ပစ္ထားတဲ့အေလာင္းေကာင္ေတြကို နင္းမိတိုက္မိၿပီး ေၾကာက္လန္႔သြားတဲ့အတြက္ ဘုရားဂုဏ္ကို အာ႐ံုျပဳေနတဲ့ ပီတိအဟုန္ေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အလင္းေရာင္မ်ားလည္း ကြယ္ေပ်ာက္သြားလို႔ ပတ္၀န္းက်င္ဟာ ေမွာင္အတိက်ေရာက္ၿပီး ေၾကာက္သည္ထက္ပိုေၾကာက္လာကာ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္လိုတဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္လာပါသတဲ့။
အဲဒီအခါမွာ ၀န္းက်င္ကိုေစာင့္ၾကပ္တဲ့ သိ၀ကနတ္ဘီးလူက ကိုယ္ထင္မျပဘဲ သာယာခ်ဳိၿမိန္တဲ့အသံနဲ႔ “အို… အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီး အမွန္တရားရွိရာ ဘုရားေက်ာင္းေတာ္ဆီအေရာက္သြားမည္ဟု ရည္မွန္ထားတဲ့ ေယာက်္ားလူစြမ္းရဲ႕ေျခတစ္လွမ္းဟာ မင္းထိုက္စိုးတန္ အမ်ဳိးအမွန္တဲ့ အဖိုးတန္ရတနာ သခ်ၤာတြက္ကိန္းဆင္တစ္သိန္း၊ ျမင္းတစ္သိန္း၊ သတို႔သမီးကညာတစ္သိန္းတို႔ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ အဖိုးထိုက္တန္ပါတယ္။ သူေဌးႀကီးေရွ႕ကိုသာဆက္သြားပါ။ ေရွ႕ကိုသာဆက္သြားပါ။ သင္သေဌးႀကီးအတြက္ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ေရွ႕ကို ဆက္သြားျခင္း ကသာ ခ်ီးမြမ္းထိုက္ေအာင္ ျမင့္ျမတ္လွပါတယ္။ ေၾကာက္ရြံ႕တြန္႔ဆုတ္ေနာက္ျပန္တံု႔ျခင္းဟာ အက်ဳိးလည္းမဲ့ ကဲ့ရဲ႕ဖြယ္လည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္” လို႔ အားေပးတိုက္တြန္းစကား ေျပာၾကားလိုက္တဲ့အခါက်မွ သူေဌးႀကီးလည္း “ငါ့မွာ အေဖာ္မရွိ တေယာက္တည္းလို႔ မွတ္ထင္ၿပီး ေၾကာက္ရြံ႕ ေနတာ ခုေတာ့ အေပါင္းအေဖာ္ေတြနဲ႔ပါလား”လို႔ ေတြးေတာအားတက္ၿပီး ရဲစိတ္ေတြျပန္ေပၚလာပါေတာ့တယ္။
ရဲ၀ံ့တဲ့စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ေရွ႕ကိုသာဆက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ဘုရားရွင္ဂုဏ္ကို အာ႐ံုျပဳလိုက္တဲ့အခါ သဒၶါတရား၊ ပီတတရားေတြလည္း အရွိန္အဟုန္ျပန္လည္ႀကီးထားတက္ႂကြၿပီး အလင္းေရာင္ေတြလည္း ျပန္လည္ျဖစ္ေပၚလာတဲ့အတြက္ စိတ္ရဲ႕ေၾကာက္ျခင္း၊ ကိုယ္ရဲ႕တုန္လႈပ္ျခင္းနဲ႔ ၾကက္သီးေမြးညႇင္းထျခင္းမ်ားလည္း ၿငိမ္းေအးသြားပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ခရီးဆက္ခဲ့ရာက ဘုရားရွင္ရဲ႕ေက်ာင္းေတာ္အနီး သုႆန္ခရီးကို ျဖန္သန္းရတဲ့အခါမ်ာလည္း အသုဘေကာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေတာေခြး၊ အိမ္းေခြးတို႔ရဲ႕အသံကို ေတြ႕ျမင္ၾကားသိရတဲ့အခါ ေၾကာက္စိတ္ေတြ ျပန္၀င္လာျပန္လို႔ ဘုရားအာ႐ံုေတြေပ်ာက္ၿပီး အေမွာင္ထုျပန္ဖံုသြားျပန္ တဲ့အတြက္ ေရွးနည္းအတူ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ရေကာင္းမလားဆိုတဲ့ ေၾကာက္ရြံ႕တြန္႔ဆုတ္တဲ့ စိတ္ေတြေပၚလာျပန္တယ္။ ဒီအခါမွာလည္း ေရွးနည္းအတူ သိ၀ကနတ္ဘီလူးက အားေပးတိုက္တြန္းစကား ေျပာေပးပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သံုးႀကိမ္းေလာက္ တြန္႔ဆုတ္ျဖစ္ခဲ့ရာက ေနာက္ဆံုး မွာေတာ့ ဘုရားရွင္ထံေတာ္ေမွာက္ကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေရွာေရွာ႐ႈ႐ႈႀကီး ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို ဖူးျမင္ကန္ေတာ့ၿပီးလို႔ တရားဓမၼနာယူရတဲ့အဆံုးမွာေတာ့ သူေဌးႀကီးရဲ႕စိတ္သႏၲန္မွာစြဲမွီညစ္ေပေနတဲ့ အထင္အျမင္ အယူအဆမွားယြင္းမႈ(ဒိဌိ)နဲ႔ ေတြးေတာယံုမွား သံသယပြားမႈ(၀ိစိကိစာၦ) အေမွာင္ထုတို႔ ကင္းစင္လြင့္ေပ်ာက္ၿပီး ေသာတာပတၱိ ဖိုလ္ဆိုတဲ့ တရားအလင္းဓာတ္မ်ား ေပၚေပါက္တည္ရွိသြားပါေတာ့တယ္။
ဘုရားရွင္နဲ႔ ေနာက္ပါသံဃာေတာ္ကို ဆြမ္းအလွဴႀကီးေပးၿပီး မိမိရဲ႕ဇာတိသာ၀တၳိၿမိဳ႕မွာ သီတင္းသံုေနထိုင္ဖို႔ ဘုရားရွင္ကို ေလွ်ာက္ထားပန္ ၾကားတဲ့အခါ ဘုရားရွင္ကလည္း ဂ႐ုဏာႀကီးစြာလက္ခံလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သူေဌးႀကီးက မိမိရဲ႕ဇာတိႏိုင္ငံမွာ “ေစတ၀န္” ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးကို အခက္အခဲအမ်ဳိးမ်ဳိးကို အံတုရင္ဆိုင္ၿပီး ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းခဲ့တဲ့အတြက္ သာ၀တၳိျပည္နဲ႔ ေကာသလတိုင္းသားမ်ားရဲ႕ ဘ၀ဟာလည္း ျမတ္ဗုုဒၶရဲ႕တရားစြမ္းအားေတြရရွိၿပီး အေမွာင္ေခတ္ႀကီးကို လြန္ေျမာက္ကာ အမွန္တရားရဲ႕ အလင္းေရာင္ ထြန္းပရာ ေခတ္သစ္ႀကီးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲတိုးတက္လာပါေတာ့တယ္။
သာ၀တၳိျပည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းတိုက္ုႀကီးဟာ ဘုရားရွင္နဲ႔ ေနာက္ပါ သံဃာေတာ္အတြက္ ေနထိုင္ဖို႔ သပၸါယမွ်တသလို ေက်ာင္းဒကာႀကီးနဲ႔ ျပည္သူျပည္သားမ်ားကလည္း သဒၶါတရားထက္သန္ၾကတဲ့အတြက္ ဘုရားရွင္ဟာ သက္ေတာ္ထင္ရွားေနထိုင္သမွ် သက္တမ္းရဲ႕ ထက္၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္(၂၅) ၀ါတိုင္တိုင္ ၀ါဆိုေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ သီတင္းသံုးေနထိုင္စဥ္အတြင္းမွာလည္း မင္းနဲ႔ျပည္သူ ခပ္သိမ္းလူတို႔ရဲ႕ စ႐ိုက္၊ ၀ါသနာ၊ အေလ့အထံုဓာတ္ခံအလိုက္ တရားဓမၼမ်ား ေဟာၾကားခဲ့တာေၾကာင့္ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕၀ိနည္းပညတ္ေတာ္အမ်ားစုနဲ႔ သုတၱန္ေဒသနာေတာ္အေတာ္မ်ားမ်ားတို႔ဟာ သာ၀တၳိျပည္မွာ၊ ပညတ္ခဲ့၊ ေဟာၾကားခဲ့တာေတြမ်ားပါတယ္။
သာသနာပဆိုတဲ့ အေမွာင္ေခတ္ႀကီးကုန္လြန္ၿပီး “သာသနာတြင္း ဓမၼအလင္းေခတ္” ဆိုတဲ့ ေခတ္သစ္ႀကီးတစ္ခုသာ၀တၳိျပည္နဲ႔ ၀န္းက်င္မွာ သာမက ကမာၻနဲ႔အ၀ွမ္း ေျပာင္းလဲျဖစ္ေပၚလာျခင္းမွာ အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီးရဲ႕ ရဲ၀ံ့မွန္ကန္တဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ဟာ အေရးပါတဲ့ အခန္းက႑ တစ္ခုျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကေတာ့ အထူးေျပာစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။
ျမတ္ဗုဒၶေခတ္က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ဒီျဖစ္ရပ္ေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္ သံေ၀ဂပြားမ်ားစရာေရာ အတုယူအားက်စရာမ်ားပါ ႏွစ္မ်ဳိးလံုးကို ေတြ႕ျမင္ ႏိုင္ပါတယ္။ သိဥၥည္းဆရာႀကီးက အခြင့္ေကာင္းႀကီးတစ္ခုကို ၾကံဳေတြ႕ရပါလ်က္ မေျပာပေလာက္တဲ့အေၾကာင္းကေလးတစ္ခုကို ငဲ့ကြက္ၿပီး အမွန္အကန္ဆံုးျဖတ္ရဲတဲ့ သတၱိခ်ဳိ႕တဲ့ခဲ့အတြက္ “သာသနာတြင္း” ဆိုတဲ့ ေခတ္ေကာင္းႀကီးတစ္ခုကို လြဲေခ်ာ္သြားခဲ့ရတယ္ဆိုတာ ရယ္။
အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီးဟာ သူ႔အတြက္အခြင့္ရလိုက္တဲ့ ခဏေကာင္းတစ္ခုကို ရဲရဲ၀ံ့ဝံ့၊ သတၱိရွိရွိ အရအမိဆုပ္ကိုင္ဆံုးျဖတ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ မိမိရဲ႕ဘ၀တစ္ခုအတြက္သာမက မိမိျဖစ္တည္ရာႏိုင္ငံနဲ႔ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးကိုပါ မည္းရာမွျဖဴ၊ ေမွာင္ရာမွလင္း၊ ဆိုးရာမွ ေကာင္း၊ နိမ့္ရာမွ ျမင့္တက္လာတဲ့ အခြင့္အေရးေကာင္ႀကီးေတြကို ရယူလိုက္ႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာရယ္ကိုပါ။
ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကလည္း အဂုၤတၱရနိကာယ၊ အဌကနိပါတ္၊ အကၡဏသုတ္မွာ “ဣဓ ေစနံ ၀ိေရာေဓတိ = အခြင့္ေကာင္း ခဏေကာင္းတစ္ခုကို လက္လြတ္ေစ ခြၽတ္ေခ်ာ္ေစသူဟာ၊ စိရတၳံ အႏူတပိႆတိ = ေန႔ညဥ့္ရွည္ၾကာေနာင္တပူပန္ရလိမ့္မည္” လို႔ သတိေပး ဆံုးမခဲ့ပါတယ္။
ဘုရားရွင္က ဥပမာသာဓက ျပတာကေတာ့ “၀ါဏိေဇာ၀အတီတေတၳာ = အခါအခြင့္ကို လက္လြတ္ခဲ့ရတဲ့ ရြဲကုန္သည္လိုျဖစ္မယ္”တဲ့။
ေဒ၀ဒတ္အေလာင္း ရြဲကုန္သည္ဟာ အဖိုးတစ္သိန္းထိုက္တဲ့ေရႊခြက္ကုိ အဦးဆံုးေတြ႕ရေပမယ့္ အေခ်ာင္ရလိုတဲ့ စိတ္ထားနဲ႔ ေရႊခြက္ကို ပဲ၀က္ေတာင္မတန္ဘူးဆိုၿပီး ေျမေပၚ ကိုင္ေပါက္လႊင့္ပစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္မွ ေရာက္လာတဲ့ ဘုရားေလာင္းရြဲကုန္သည္က အမွန္အတိုင္းေျပာ ၿပီး ေရႊခြက္ကို ရယူသြားႏိုင္ခဲ့တယ္။ ေဒ၀ဒတ္ေလာင္းရြဲကုန္သည္က အဖိုးအနည္းငယ္ ေပးၿပီးယူမယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္လာခ်ိန္ေတာ့ လက္လြန္သြားခဲ့ၿပီဆိုတာ သိလိုက္ရၿပီး ဘုရားေလာင္းေနာက္ကို လိုက္ေပမယ့္ မမွီလိုက္ေတာ့တဲ့အတြက္ ေနာင္တႀကီးစြာ ပူပန္ၿပီး ေသြးပြက္ပြက္အန္က ေသဆံုးသြားရပါသတဲ့။ အဲဒီရြဲကုန္သည္လို မျဖစ္ၾကေစနဲ႔လို႔ သတိေပးလိုတာပါ။
ေနာင္တပူပန္ရမႈ ကင္းေ၀ၾကေစဖို႔ ခဏေကာင္းတစ္ခုကို သတၱိရွိရွိ ရယူႏိုင္ၾကပါေစေသာ္။
http://moemaka.com
0 ( မွတ္ခ်က္ေရးခ်င္ရင္ )