(၁၀၅)။ မင္းကား တစ္ယာမ္သာ အိပ္ရာ၏။ ပညာရွိကား ႏွစ္ယာမ္သာအိပ္ရာ၏။ အိမ္ရာေထာင္ေသာလူ အေပါင္းကား သံုးယာမ္သာ အိပ္ရာ၏။ ဖုန္းေတာင္းယာစကာကား ေလးယာမ္လံုးသာလွ်င္ အိပ္ရာ၏။
(၁၀၆)။ အၾကင္အရပ္၌ ဥစၥာရွိေသာသူသည္လည္းေကာင္း၊ အၾကားအျမင္မ်ားေသာ ပညာရွိသည္လည္းေကာင္း၊ မင္းသည္လည္းေကာင္း၊ ျမစ္သည္လည္းေကာင္း၊ ေဆးသမားသည္လည္းေကာင္း၊ ဤငါးပါးတို႔သည္ မရွိကုန္။ ထိုအရပ္၌ တစ္ေန႔တစ္ရက္မွ် မေနရာ။
(၁၀၇)။ အၾကင္အရပ္၌ ျမတ္ႏိုးျခင္းလည္းမရွိ၊ ခ်စ္ျခင္းလည္းမရွိ၊ အေဆြခင္ပြန္းလည္းမရွိ၊ တစ္စံုတစ္ေယာက္မွ် အတတ္ပညာ သင္စိမ္႔ေသာ သူလည္းမရွိ၊ ထိုအရပ္၌ တစ္ေန႔တစ္ရက္မွ် မေနရာ။
(၁၀၈)။ ေလာက၌ သားမရွိေသာ အိမ္သည္ ဆိတ္ၿငိမ္၏။ မင္းမရွိေသာ တိုင္းျပည္သည္ ဆိတ္ၿငိမ္၏။ အတတ္မရွိေသာ သူ၏ခံတြင္း ဆိတ္ၿငိမ္၏။ ဆင္းရဲျခင္းကား အလံုးစံု ဆိတ္ၿငိမ္၏။
(၁၀၉)။ ေကာင္းေသာ ဥစၥာကို အလိုရွိျငားအံ႔၊ ကုန္သြယ္ရာ၏။ အတတ္လို အလိုရွိမူကား အၾကားအျမင္ရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္ကို ဆည္းကပ္ရာ၏။ မင္းအမတ္ျဖစ္ျခင္းကို အလိုရွိမူကား မင္း၏ အလိုသို႔ လိုက္ရာ၏။
(၁၁၀)။ ရဟန္းသည္ မေရာင့္ရဲမူ ပ်က္၏။ ျပည့္ရွင္မင္းသည္လည္း ေရာင့္ရဲတတ္မူ ပ်က္၏။ ျပည့္တန္ဆာမသည္ ရွက္တတ္မူ ပ်က္၏။ အမ်ိဳးေကာင္းသမီးသည္ မရွက္တတ္မူ ပ်က္၏။
(၁၁၁)။ ငွက္တို႔၏ အားကား ေကာင္းကင္တည္း။ ငါးတို႔၏ အားကား ေရတည္း။ အားနည္းသူတို႔၏ အားကား မင္းတည္း။ သူငယ္တို႔၏ အားကား ငိုျခင္းတည္း။
(၁၁၂)။ သည္းခံျခင္း၊ ႏိုးၾကားျခင္း၊ ထၾကြလံု႔လရွိျခင္း၊ ေ၀ဖန္ေပးကမ္းျခင္း၊ သနားျခင္း၊ ေမွ်ာ္ျမင္ျခင္းစသည့္ ဤေျခာက္ပါးတို႔ကား မင္းစေသာ လူႀကီးမိဘတို႔၏ အလိုရွိအပ္ေသာ ဂုဏ္ေက်းဇူးတို႔တည္း။
(၁၁၃)။ ေလာက၌ ပ်င္းေသာ အိမ္ရာေထာင္သူသည္ မေကာင္း။ ကိုယ္ႏႈတ္ႏွလံုး မေစာင့္ေသာ ရဟန္းသည္ မေကာင္း၊ မဆင္မျခင္ျပဳေလ႔ ရွိေသာ မင္းသည္ မေကာင္း။ အမ်က္ထြက္ေသာ ပညာရွိသည္ မေကာင္း။
(၁၁၄)။ ေလာက၌ ေနမင္းကို ေက်ာျဖင့္ ကပ္ရာ၏။ မီးကို ၀မ္းျဖင့္သာလွ်င္ ကပ္ရာ၏။ အရွင္သခင္ကို နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ကပ္ရာ၏။ တမလြန္ကိုကား မမိုက္သျဖင့္ ကပ္ရာ၏။
(၁၁၅)။ ေလာက၌ မီးကိုလည္းေကာင္း၊ ေရကိုလည္းေကာင္း၊ မိန္မကိုလည္းေကာင္း၊ သူမိုက္ကိုလည္းေကာင္း၊ ေျမြကိုလည္းေကာင္း၊ မင္းမ်ိဳးကိုလည္းေကာင္း ေရွာင္ရွားသျဖင့္ သြားအပ္၏။ လတ္လေလာ အသက္ကို ခ်တတ္ကုန္၏။
(၁၁၆)။ ေလာက၌ မေကာင္းေသာမယားႏွင့္ ေပါင္းေဖာ္သူသည္လည္းေကာင္း၊ ၾကမ္းတမ္းလွစြာေသာ စိတ္ရွိေသာ ကၽြန္ကို ေစေသာသူသည္ လည္းေကာင္း၊ ေျမြရွိေသာအိမ္၌ ေနေသာသူသည္လည္းေကာင္း၊ ေသအံ႔သည္သာလွ်င္ အမွန္တည္း။ ယံုမွားမရွိရာ။
(၁၁၇)။ ေလာက၌ မိုက္မဲလွစြာေသာ တပည့္ကို အတတ္ပညာ သင္ၾကားသျဖင့္လည္းေကာင္း၊ မိန္းမယုတ္ျဖင့္ ေပါင္းဖက္သျဖင့္လည္းေကာင္း၊ မသူေတာ္ႏွင့္ ေပါင္းဖက္သျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ပညာရွိေသာသူပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း နစ္တတ္ေခ်သာလွ်င္တည္း။
(၁၁၈)။ ေလာက၌ ေပးကမ္းျခင္းသည္ ခ်စ္ေစတတ္ေသာ ေဆးတည္း။ ၀န္တိုျခင္းကား မုန္းေစတတ္ေသာေဆးတည္း။ ေပးကမ္းျခင္းကား အေျခြအရံမ်ားေသာ ေဆးတည္း။ ၀န္တိုျခင္းကား အထီးက်န္ေသာ ေဆးတည္း။
..........
ျမန္မာ့အြန္လိုင္းစြယ္စံုက်မ္း
ပုိ႕စ္တင္သူ ။.............။
( MMSA )
on
Tuesday 28 December 2010
ေခါင္းစဥ္အလိုက္ပို႕စ္မ်ား
မွတ္သားစရာ
0 ( မွတ္ခ်က္ေရးခ်င္ရင္ )